لزوم حفظ هویت بومی محلات در پروژه های توسعه و بهسازی شهر ها

حفظ هویت بومی در فرآیند توسعه شهری یکی از چالش های اساسی برنامه ریزی و طراحی شهری در قرن بیست ویکم است. هویت محلی که ریشه در تاریخ، فرهنگ، معماری و روابط اجتماعی دارد، عامل مهمی در تداوم پویایی اجتماعی و ارتقای کیفیت زندگی شهری محسوب می شود. با وجود فشارهای ناشی از جهانی شدن، نیازهای توسعه فیزیکی و تغییرات اقتصادی، بسیاری از شهرها تلاش کرده اند با اتخاذ رویکردهای تلفیقی، میان نوگرایی و اصالت محلات تعادل برقرار کنند. پژوهش حاضر با مرور منابع علمی و مطالعات موردی، به بررسی ابعاد مختلف هویت بومی در بافت های شهری، نقش حفاظت تاریخی و میراث فرهنگی در تداوم آن، چالش ها و تضادهای موجود در فرآیند نوسازی و الگوهای موفق بین المللی در تلفیق توسعه با حفظ اصالت پرداخته است. یافته ها نشان می دهد که حفاظت از هویت بومی نیازمند رویکردی چندبعدی است که شامل برنامه ریزی مشارکتی، چارچوب های قانونی شفاف، سرمایه گذاری پایدار، و بازتعریف کاربری ها با احترام به ویژگی های تاریخی و فرهنگی باشد. همچنین استفاده هوشمندانه از فناوری های نو در کنار دانش بومی می تواند ابزار موثری برای مستندسازی و ارتقای هویت محلی به شمار آید. نتیجه گیری کلی این است که توسعه شهری و حفظ هویت بومی نه به عنوان دو مسیر متعارض، بلکه به عنوان دو مولفه مکمل باید در سیاست گذاری شهری دیده شوند تا شهرها بتوانند همزمان پاسخگوی نیازهای معاصر و پاسدار ارزش های ماندگار خود باشند.

کلیدواژه ها:

هویت بومی ، توسعه شهری ، حفاظت تاریخی ، میراث فرهنگی