استفاده از سیستم های اطلاعات جغرافیایی (GIS) در تحلیل و تخصیص کاربری های چندمنظوره در مناطق حاشیه نشین

مناطق حاشیه نشین به عنوان فضاهایی با چالش های اجتماعی، اقتصادی و محیطی، نیازمند توجه ویژه ای در زمینه مدیریت کاربری های اراضی هستند. استفاده از سیستم های اطلاعات جغرافیایی (GIS) به عنوان ابزاری کارآمد و پیشرفته، می تواند به تحلیل و تخصیص بهینه کاربری های چندمنظوره در این مناطق کمک کند. این مقاله به بررسی کاربرد GIS در شناسایی نیازهای جامعه، تحلیل داده های مکانی و شبیه سازی سناریوهای مختلف کاربری اراضی می پردازد. در این راستا، روش های مختلفی برای شناسایی نیازهای جامعه از جمله تحلیل داده های جمعیتی، دسترسی به خدمات عمومی و شناسایی الگوهای رفتاری ساکنان مورد بررسی قرار می گیرد. همچنین، تحلیل های فضایی و مدل سازی سناریوهای مختلف کاربری اراضی به برنامه ریزان این امکان را می دهد که تاثیرات بالقوه تغییرات کاربری ها را ارزیابی کنند و تصمیمات مبتنی بر داده های دقیق اتخاذ کنند. نتایج این تحلیل ها می تواند به تخصیص بهینه کاربری ها و توسعه پایدار در مناطق حاشیه نشین منجر شود. با توجه به نیاز به همکاری نزدیک بین نهادهای مختلف و ساکنان محلی، استفاده از GIS به عنوان ابزاری برای جمع آوری داده های دقیق تر و شناسایی نیازهای واقعی جامعه، می تواند به بهبود کیفیت زندگی ساکنان و ارتقاء خدمات عمومی کمک کند. این مقاله نتیجه گیری می کند که GIS نه تنها به عنوان ابزاری برای تحلیل و مدیریت کاربری های اراضی عمل می کند، بلکه به عنوان یک پل ارتباطی بین داده ها و تصمیم گیری های مدیریتی، می تواند به ایجاد جوامع پایدار و مقاوم در برابر چالش های اجتماعی و محیطی کمک کند.

کلیدواژه ها:

اطلاعات جغرافیایی ، کاربری های چند منظوره ، توسعه پایدار ، مناطق حاشیه نشین