بررسی تاثیر تاریخ نگاری آموزشی بر روش های تدریس در مدارس ابتدایی ایران

تاریخ نگاری آموزشی به مثابه مطالعه ی روندها، اندیشه ها، نهادها و رویدادهای نظام تعلیم و تربیت در بستر تاریخی، نقشی بنیادین در شکل دهی به نظریه ها و رویکردهای تدریس ایفا می کند. در نظام آموزش ابتدایی ایران نیز، بازخوانی و تحلیل تاریخی تحولات آموزش وپرورش، به ویژه در دوره های پیش و پس از مشروطه، تاسیس نظام نوین آموزشی، و انقلاب اسلامی، می تواند در تبیین ریشه های روش های تدریس معاصر نقش مهمی داشته باشد. این پژوهش با رویکرد توصیفی کیفی، به بررسی تاثیر تاریخ نگاری آموزشی بر انتخاب و تداوم شیوه های تدریس در مدارس ابتدایی پرداخته و نشان می دهد که چگونه روایت های تاریخی از آموزش، بر تصمیم گیری های معلمان، برنامه ریزان درسی، و سیاست گذاران آموزشی تاثیر می گذارد. یافته ها حاکی از آن است که غفلت از تاریخ آموزش، موجب گسست در تداوم مفاهیم کلیدی تدریس شده و بازخوانی منسجم تاریخ تربیت رسمی، می تواند زمینه ساز اصلاح و نوآوری در شیوه های آموزشی باشد. همچنین، تحلیل تاریخ نگارانه روش های تدریس، در بازسازی هویت حرفه ای معلمان نقش مهمی ایفا می کند. در این مقاله، با بهره گیری از منابع اسنادی، کتاب های تاریخی تعلیم و تربیت، و تحلیل محتوای متون برنامه ریزی درسی، کوشش شده است تا پیوند میان حافظه تاریخی آموزش و انتخاب روش های تدریس در سطح ابتدایی، آشکار گردد.

کلیدواژه ها:

تاریخ نگاری آموزشی ، روش های تدریس ، آموزش ابتدایی ، فلسفه تربیت ، تحول برنامه درسی