نقش طبیعت در شعر کلاسیک و مدرن فارسی

طبیعت همواره در شعر فارسی جایگاه برجسته ای داشته و در دوره های مختلف، به شیوه های متفاوتی در آثار شاعران بازتاب یافته است. در شعر کلاسیک، طبیعت اغلب به عنوان ابزاری برای بیان مفاهیم تعلیمی، عرفانی و اخلاقی مورد استفاده قرار گرفته است. سعدی، یکی از برجسته ترین شاعران کلاسیک، از طبیعت برای انتقال پیام های اخلاقی و اجتماعی بهره گرفته و آن را در قالب تشبیهات و استعاره های زیباشناسانه به تصویر کشیده است. در مقابل، سهراب سپهری، شاعر معاصر، طبیعت را نه تنها به عنوان عنصری زینتی، بلکه به عنوان ابزاری برای تاملات فلسفی و شهودی به کار گرفته است. بررسی تصویرسازی طبیعت در آثار این دو شاعر نشان می دهد که سعدی بیشتر از طبیعت برای تلطیف کلام و تاکید بر آموزه های اخلاقی بهره برده، در حالی که سپهری با نگاهی مدرن تر، طبیعت را به عنوان عنصری پویا در درک هستی و تجربه زندگی مطرح کرده است. طبیعت در اشعار سپهری، ابزاری برای کشف حقیقت، آرامش ذهنی و ارتباط با معنویت است، در حالی که در شعر سعدی، طبیعت با مفهوم عشق، حکمت و سرنوشت انسانی پیوند دارد.

کلیدواژه ها:

شعر فارسی ، تصویرسازی طبیعت ، سعدی ، سهراب سپهری