نظامهای کشاورزی پایدار در اکوسیستم های کوهستان زاگرس مرکزی

کوهستان های زاگرس یکی از با ارزش ترین مناطق ایران است که به دلیل موقعیت جغرافیایی، زمین شناسی ایلیم، خاک، پوشش گیاهی و حیات وحش رانوری، دارای ارزش های بی نظیر تنوع زیستی و حیاتی بیش از ۲۴۰۰ گونه گیاهی و رانوری است. این منطقه از دیرباز مهد توده های تاریخی و تنوع یونسکو بوده و بیش از ده درصد روستاهای کشور که بیشتر روستاهای عشایر هستند، را در خود رای داده است. شیوه بهره برداری وابسته به طبیعت در زاگرس و تغییر کاربری اراضی در طول سالیان، مورد تخریب منابع طبیعی، توتر روستایی و بهره برداری ناپایدار از منابع زیستی و طبیعی کوهستان های زاگرس گردیده، دربرخی موارد تخریب طبیعی و اکولوژی ی زیستگاه های مورد نظر در منطقه به حدی تحت تاثیر عوامل ناپایداری یران گرفته که ریزش برگشت به شرایط تعادل می باشد به طوری که کشاورزی ناپایدار، بهره برداری ناپایدار از منابع آب، مدیریت نادرست پستاندار، توتر ناپایدار متادن و راه های ارتباطی، آبزی پروری ناپایدار، توتر شهری و روستایی ناپایدار از رولب آن است. کشاورزی پایدار، نظام مدیریت مبتنی بر اکوسیستم است که علاوه بر سودمندی اقتصادی و بازده تولیدی مزرعه، درر نظام حفاظت از اکوسیستم و به حداقل رساندن خسارت زیست محیطی را نیز مورد تاکید قرار میدهد. پایایی این نظام به موستات سودمند، برنامه ریزی مالی درست، بازاریابی پی گسترده و مدیریت بررسی وابسته است. پایایی ارنواعی از تاتویم گیری در مورد رامتب کشاورزی و کیفیت زندگی برتر رامتب به عنوان یک ارزش و هدف این انتشارات در مورد روش های رشد پایدار محیطی، اقتصادی و ارنواعی بحث می کند و نوین های علمی در مورد چگونگی به کار بردن آنها در کشاورزی ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

اینااد ، تحقیقات و تولیدی ، کشاورزی پایدار