تبیین و ارائه الگوی حکمروایی شهر هوشمند در ایران

تحولات فناورانه و رشد داده های کلان زمینه ساز شکل گیری مفهومی نوین از شهر هوشمند شده است که بر مبنای بهره گیری از فناوری اطلاعات برای بهبود حکمروایی شهری عمل می کند. پژوهش حاضر با تمرکز بر ابعاد نظری و مفهومی و شاخصهای شهر هوشمند به ارائه الگوها و پیشرانهای حکمروایی شهر هوشمند در ایران می پردازد. تحقیق مورد نظر از نظر هدف کاربردی از نظر روش و ماهیت از توصیفی - تحلیلی می باشد. با توجه به ماهیت و موضوع مورد مطالعه گردآوری اطلاعات و داده های مورد نیاز از طریق روش اسنادی (کتابخانه ای) بوده است. مفهوم شهر هوشمند فراتر از یک چارچوب فناورانه صرف بوده و نیازمند بازاندیشی در مفهوم شهروندی، مشارکت عمومی و عدالت داده ای است. حکمروایی شهری به عنوان مجموعه روشهایی که در آن، افراد، نهادها بخش عمومی و بخش خصوصی امور مشترک شهر را مدیریت و برنامه ریزی می کنند اشاره دارد. حکمروایی خوب، شهری بر اساس اصل شهروندی پایه گذاری شده و مهم ترین و کانونی ترین مفهوم آن سهیم شدن شهروندان در اداره امور شهر می باشد. مشارکت شهروندان در مدیریت شهر چنان مهم و تعیین کننده محسوب می شود که در صورت نحیف شدن این ویژگی دیگر نمی توان عنوان حکمروایی خوب شهری را بر آن نهاد. یافته های پژوهش حاکی از آن است که تحقق حکمروایی شهر هوشمند تنها در صورتی ممکن است که پیوندی معنادار میان، فناوری مشارکت مدنی و عدالت اجتماعی و سیاسی هر شهر برقرار شود. این پژوهش بر لزوم ارتباط این سه بخش تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

شهر هوشمند ، حکمروایی هوشمند ، مشارکت مدنی ، فناوری