تحلیل اصول مشترک اقتصاد مقاومتی و معماری پای دار اسلامی-ایرانی: مبانی نظری و راهکارهای تقویت متقابل

در سالهای اخیر، بسیاری از کشورها با بحرانهای اقتصادی و زیست محیطی گسترده ای مواجه شده اند که آن ها را به اتخاذ سیاست هایی در راستای کاهش وابستگی، افزایش بهرهوری و حرکت به سوی توسعه پایدار سوق داده است. اقتصاد مقاومتی به عنوان یک راهبرد اساسی، بر استفاده بهینه از ظرفیت های داخلی، کاهش وابستگی به منابع خارجی و افزایش تاب آوری اقتصادی تاکید دارد. در همین راستا، معماری پایدار اسلامی-ایرانی نیز با تکیه بر بهره گیری از مصالح بومی، استفاده از انرژی های تجدیدپذیر و طراحی مبتنی بر اقلیم، الگویی مناسب برای ساخت وساز پایدار ارائه می دهد. این پژوهش به بررسی اشتراکات مفهومی و راهبردی میان اقتصاد مقاومتی و معماری پایدار اسلامی-ایرانی و همچنین راهکارهای تقویت تعامل این دو حوزه می پردازد. نتایج نشان می دهد که این دو رویکرد در محورهایی همچون مدیریت بهینه منابع، افزایش بهرهوری انرژی، کاهش وابستگی، حمایت از تولید داخلی، کاهش هزینه های ساخت، برقراری عدالت اقتصادی و توسعه زیرساخت های پایدار همپوشانی قابل توجهی دارند. در این راستا، اصلاح سیاست های حمایتی، توسعه فناوری های بومی، هوشمندسازی مصرف انرژی، ترویج مفاهیم اقتصاد مقاومتی در آموزش عالی، احیای الگوهای معماری سنتی و بازنگری در برنامه های شهرسازی می توانند به تحقق این اهداف کمک کنند. این پژوهش، ضمن تاکید بر ضرورت همکاری میان سیاستگذاران، معماران و اقتصاددانان، پیشنهاد می کند که مطالعات بیشتری در زمینه تاثیر سیاست های اقتصادی بر توسعه معماری پایدار و ارزیابی اقتصادی-زیست محیطی مصالح بومی انجام شود. این تحقیق با رویکرد کیفی و مبتنی بر تحلیل تطبیقی اسناد و منابع کتابخانه ای انجام شده است.

کلیدواژه ها:

اقتصاد مقاومتی ، معماری پایدار ، معماری اسلامی-ایرانی ، بهرهوری انرژی ، توسعه پایدار