بررسی ادغام سیستم های مربیگری مبتنی بر هوش مصنوعی در شیوه های سنتی توسعه سازمانی

هدف این مقاله به بررسی ادغام سیستم های مربیگری مبتنی بر هوش مصنوعی در شیوه های سنتی توسعه سازمانی می پردازد و یک چارچوب نظری جامع برای درک این تعاملات پیچیده ارائه می دهد. طراحی/روش شناسی/رویکرد یک مرور ادبیات روایی، دیدگاه های نظری و مطالعات تجربی را در تلاقی تحول دیجیتال و شیوه های مربیگری ترکیب می کند. این مرور به طور سیستماتیک چارچوب های نظری متعدد مربوط به همکاری انسان و فناوری را در زمینه های سازمانی بررسی می کند. یافته ها این تحقیق یک چارچوب نظری شامل چهار حوزه به هم پیوسته ایجاد می کند: تقویت شناختی، یادگیری مشارکتی، حاکمیت اخلاقی و تکامل تطبیقی. سه مطالعه موردی فرضی، کاربرد عملی این چارچوب را در محیط های سازمانی متنوع نشان می دهند و چالش ها و فرصت های موجود در اجرای ابتکارات مربیگری مبتنی بر هوش مصنوعی را آشکار می کنند. پیامدهای عملی سازمان هایی که مربیگری مبتنی بر هوش مصنوعی را اجرا می کنند، باید استراتژی های جامع ادغام را توسعه دهند، چارچوب های حاکمیت اخلاقی قوی ایجاد کنند، نقش های مربیگری را متحول کنند، آمادگی سازمانی را ارزیابی کنند، برنامه های مربیگری متعادل طراحی کنند، معیارهای ارزیابی جدیدی را توسعه دهند و سازوکارهای نظارتی مناسبی ایجاد کنند. اصالت/ارزش این مقاله اولین چارچوب نظری جامع را ارائه می دهد که به طور خاص به ادغام فناوری های هوش مصنوعی در شیوه های مربیگری می پردازد و نظریه شناخت توزیع شده، تفکر سیستم های پیچیده و نظریه شناخت اجتماعی را ترکیب می کند تا مبنایی برای تحقیقات و عملکردهای آینده در این زمینه که به سرعت در حال تحول است، فراهم کند.

کلیدواژه ها:

سیستم های مربیگری ، هوش مصنوعی ، شیوه های سنتی توسعه سازمانی ، تحول دیجیتال