اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر مبنای آموزه ای دینی بر اشتیاق تحصیلی و سازگاری تحصیلی دانش آموزان دارای اهمال کاری(دانش آموزان مقطع دبیرستان شهرستان کوهدشت)

یکی از مهمترین راهکارها برای کاهش اهمال کاری دانش آموزان بهره گیری از دیدگاههای رویکرد روانشناسی مثبت گرا می باشد. در واقع فرض اصلی بر آن است که با کاربست آموزشهای مثبت اندیشی میتوان اشتیاق به تحصیل و سازگاری تحصیلی داشن آموزان را افزایش داد . در این میان دیدگاههای مکمل بر این عقیده هستند که آموزشهای مثبت اندیشی میتواند با مولفه های جوامع بومی سازی شود. بدین معنا که در جامعه ایران میتوان این رویکرد رو بر مبنای آموزه های دینی تعدیل نمود. با توجه به چنین روندی است که مطالعه حاضر با انتخاب نمونه ۴۰ نفره از دانش آموزان دبیرستان شهر تهران در قالب دو گروه آزمایشی و کنترل به آزمون فرضیه رابطه مابین آموزه های مثبت اندیشی بر مبنای آموزه های دینی و نقش آن بر اشتیاق تحصیلی و سازگاری تحصیلی می پردازد. نتایج این فرضیه که به روش تحلیل کواریانس انجام شد گویا این نکته هستند که رابطه مستقیم و معنا داری میان آموزه های مثبت اندیشی بر مبنای آموزهای دینی و سازگاری و اشتیاق به تحصیل دانش آموزان اهمال کار وجود دارد .

کلیدواژه ها:

مثبت اندیشی ، آموزه های دینی ، سازگاری ، اشتیاق به تحصیل