بررسی رابطه بین خودکارآمدی معلمان و کیفیت تدریس در کلاس درس

خودکارآمدی معلمان به عنوان یکی از عوامل روان شناختی مهم، نقش تعیین کننده ای در کیفیت تدریس و عملکرد حرفه ای آنان در محیط های آموزشی ایفا می کند. پژوهش های متعددی طی دو دهه اخیر، به بررسی ارتباط بین خودکارآمدی معلمان و کیفیت تدریس در کلاس درس پرداخته اند. هدف مقاله حاضر، مرور نظام مند مطالعات داخلی و خارجی مرتبط با این موضوع و تحلیل یافته های کلیدی آن هاست.مطالعات بررسی شده، نشان می دهند که خودکارآمدی بالا در معلمان، با افزایش اعتماد به نفس در برنامه ریزی درسی، توانایی مدیریت موثر کلاس، انتخاب روش های نوآورانه تدریس و تعامل مثبت با دانش آموزان ارتباط مستقیم دارد. همچنین، این باور درونی معلمان موجب می شود که آن ها در مواجهه با چالش های آموزشی، پایداری بیشتری از خود نشان دهند و کیفیت تدریس خود را ارتقا دهند.پژوهش ها عمدتا از ابزارهایی مانند مقیاس خودکارآمدی معلمان (TSES) و سنجش کیفیت تدریس از طریق مشاهده کلاس، ارزشیابی دانش آموزان یا پرسش نامه های تخصصی استفاده کرده اند. نتایج مرور نشان می دهد که بین خودکارآمدی و مولفه های مختلف کیفیت تدریس – از جمله طراحی آموزشی، تعامل با دانش آموز و ارزشیابی تکوینی – رابطه ای مثبت و معنادار وجود دارد.علاوه بر این، مطالعات تاکید دارند که متغیرهایی مانند تجربه کاری، شرکت در دوره های ضمن خدمت، حمایت سازمانی و رضایت شغلی، نقش میانجی یا تعدیل کننده در این رابطه ایفا می کنند. همچنین، پژوهش های جدیدتر به بررسی تاثیر محیط یادگیری دیجیتال و آموزش مجازی بر خودکارآمدی و کیفیت تدریس پرداخته اند.در پایان، مقاله پیشنهاد می کند که سیاست گذاران آموزشی و مدیران مدارس با طراحی برنامه های توسعه حرفه ای مبتنی بر نیاز، فرصت رشد خودکارآمدی معلمان را فراهم آورند تا به ارتقای کیفیت تدریس و یادگیری منجر شود.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی معلمان ، کیفیت تدریس ، مرور نظام مند ، توسعه حرفه ای ، آموزش موثر.