ارزیابی روش های ترکیبی (Hybrid) در آموزش مدرسه ای

در دهه های اخیر، تحولات گسترده در فناوری اطلاعات و ارتباطات، منجر به دگرگونی های اساسی در شیوه های آموزش و یادگیری شده است. یکی از رویکردهای نوین و کارآمد در این زمینه، آموزش ترکیبی (Hybrid Learning) است که با تلفیق آموزش حضوری و مجازی، به عنوان راهکاری انعطاف پذیر برای پاسخ به نیازهای متنوع یادگیرندگان و شرایط آموزشی مطرح شده است. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی روش های ترکیبی در آموزش مدرسه ای، به بررسی مزایا، چالش ها و اثربخشی این رویکرد در نظام آموزشی ایران پرداخته است. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی بوده و داده ها از طریق تحلیل محتوای منابع علمی معتبر و مطالعات پیشین گردآوری و بررسی شده اند.یافته های پژوهش نشان می دهند که آموزش ترکیبی منجر به افزایش تعامل بین معلم و دانش آموز، تقویت یادگیری عمیق، ارتقای خودراه بری در یادگیرندگان و بهبود انگیزش تحصیلی می شود (کاظمی و افشار، ۱۳۹۹؛ ناصری و همکاران، ۱۴۰۰). همچنین، این شیوه توانسته است با فراهم کردن فرصت های یادگیری شخصی سازی شده، تفاوت های فردی دانش آموزان را بهتر پوشش دهد (احمدی و مرادی، ۱۳۹۸). با این حال، اجرای موفق آموزش ترکیبی با چالش هایی چون کمبود زیرساخت های فنی، ضعف در مهارت های فناوری معلمان، و نبود برنامه ریزی منسجم روبه رو است (رحیمی و موسوی، ۱۳۹۷؛ رضایی و همکاران، ۱۴۰۱).نتایج پژوهش حاکی از آن است که بهره گیری اثربخش از روش های ترکیبی در آموزش مدرسه ای مستلزم بازنگری در برنامه های درسی، توانمندسازی معلمان در حوزه فناوری آموزشی، و ایجاد بسترهای فنی و حمایتی لازم است. در مجموع، آموزش ترکیبی می تواند به عنوان مکملی موثر برای نظام سنتی آموزش عمل کرده و زمینه ساز تحول در شیوه های تدریس و یادگیری در مدارس باشد. این مقاله بر لزوم تدوین سیاست های آموزشی مبتنی بر شواهد جهت توسعه و نهادینه سازی این رویکرد در آموزش عمومی تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

آموزش ترکیبی ، آموزش مدرسه ای ، یادگیری مجازی ، آموزش حضوری ، فناوری آموزشی