طراحی سیستم های یادگیری خودراهبر برای ارتقای استقلال تحصیلی در دانش آموزان

در دنیای آموزش معاصر، مهارت های یادگیری خودراهبر (Self-Directed Learning) به عنوان یکی از مهم ترین شایستگی های قرن ۲۱ شناخته می شود. توانایی دانش آموزان در برنامه ریزی، نظارت و ارزیابی یادگیری خود، نه تنها به ارتقای عملکرد تحصیلی منجر می شود، بلکه زمینه ساز پرورش تفکر انتقادی، مسئولیت پذیری و استقلال یادگیری در بلندمدت است. این مقاله با هدف بررسی اصول طراحی سیستم های یادگیری خودراهبر و نقش آن ها در ارتقای استقلال تحصیلی دانش آموزان نگارش یافته است.این پژوهش به شیوه مروری تحلیلی انجام شده و بر اساس بررسی منابع علمی و تجربیات موفق جهانی در زمینه طراحی محیط های یادگیری خودراهبر، به تحلیل ساختار، اجزا و الزامات چنین سیستم هایی پرداخته است. نتایج نشان می دهد که مولفه هایی مانند اهداف یادگیری شفاف و فردمحور، دسترسی به منابع متنوع و دیجیتال، بازخورد مستمر و غیرمستقیم، ارزیابی های خودتنظیمی، و انعطاف پذیری زمانی و محتوایی از جمله عوامل کلیدی در توسعه سیستم های موثر یادگیری خودراهبر هستند.همچنین، طراحی این سیستم ها نیازمند رویکردی تلفیقی از فناوری آموزشی و اصول روان شناسی انگیزشی است تا دانش آموزان به صورت تدریجی از یادگیری وابسته به یادگیری مستقل گذار کنند. نقش معلم در این مسیر، از انتقال دهنده محتوا به تسهیل گر فرایند یادگیری تغییر می یابد.در نهایت، مقاله پیشنهاد می کند که برای توسعه استقلال تحصیلی در دانش آموزان، مدارس باید به سمت پیاده سازی سیستم های یادگیری خودراهبر حرکت کنند و در این راستا، به بازنگری در برنامه های درسی، آموزش معلمان و طراحی پلتفرم های دیجیتال توجه ویژه داشته باشند.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: یادگیری خودراهبر ، استقلال تحصیلی ، طراحی آموزشی ، یادگیری فردمحور ، خودتنظیمی ، معلم تسهیل گر ، آموزش قرن ۲۱