توسعه مهارت خود تنطیمی در یادگیری با کمک ابزارهای هوش مصنوعی در دانش آموزان ابتدایی

هدف این مقاله، بررسی نقش ابزارهای هوش مصنوعی (AI) در توسعه و تقویت مهارت های خودتنظیمی در یادگیری دانش آموزان ابتدایی است. خودتنظیمی در یادگیری به عنوان توانایی دانش آموزان در مدیریت افکار، احساسات، رفتارها و محیط یادگیری خود برای دستیابی به اهداف آموزشی تعریف می شود. دوران ابتدایی، دوره ای حیاتی برای شکل گیری این مهارت هاست. این مقاله به تبیین مبانی نظری خودتنظیمی، از جمله مدل سه مرحله ای زیمرمن (پیش بینی، اجرا، و خودبازتابی)، می پردازد. سپس، انواع ابزارهای هوش مصنوعی در آموزش، شامل سیستم های آموزشی هوشمند، پلتفرم های یادگیری تطبیقی، ابزارهای تحلیل یادگیری، ربات های گفت وگو و واقعیت مجازی، معرفی می شوند. در ادامه، چگونگی تاثیرگذاری این ابزارها بر هر یک از مراحل خودتنظیمی، از جمله کمک به تعیین اهداف، برنامه ریزی استراتژی ها، ارائه بازخورد فوری، پایش پیشرفت و تسهیل خودبازتابی، مورد تحلیل قرار می گیرد. همچنین، چالش ها و ملاحظات مهمی نظیر حریم خصوصی داده ها، سوگیری الگوریتمی، نیاز به آموزش معلمان و والدین، و مسائل مربوط به دسترسی و عدالت آموزشی مورد بحث واقع می شوند. مقاله بر نقش حیاتی معلمان و والدین در هم افزایی با هوش مصنوعی برای ایجاد یک اکوسیستم یادگیری جامع تاکید می کند. در نهایت، با نگاهی به وضعیت موجود و چشم انداز آینده در ایران، پتانسیل ها و موانع توسعه هوش مصنوعی در آموزش کشور بررسی شده و پیشنهاداتی برای بهره برداری موثر از این فناوری در راستای تربیت یادگیرندگان مستقل و خودتنظیم ارائه می گردد.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: خودتنظیمی در یادگیری ، هوش مصنوعی ، دانش آموزان ابتدایی ، آموزش و پرورش ، یادگیری تطبیقی ، فراشناخت ، ایران.