مدرسه به عنوان پناهگاه روانی کودک

مدرسه، فراتر از یک نهاد آموزشی، می تواند نقشی حیاتی در سلامت روانی و عاطفی کودکان ایفا کند. در بسیاری از موارد، مدرسه تنها محیط امن و پایدار در زندگی کودکانی است که با چالش های خانوادگی، اجتماعی یا اقتصادی مواجه هستند. این مقاله با هدف بررسی نقش مدرسه به عنوان پناهگاه روانی کودک، به تحلیل کارکردهای حمایتی، عاطفی و تربیتی مدرسه در رشد همه جانبه دانش آموزان پرداخته است.روش پژوهش این مقاله مروری – تحلیلی بوده و از منابع معتبر روان شناسی تربیتی، جامعه شناسی آموزش و مطالعات میدانی بهره گرفته شده است. یافته ها نشان می دهد که محیط مدرسه، در صورت برخورداری از فضای امن روانی، روابط انسانی سالم، حمایت معلمان و وجود ساختارهای حمایتی، می تواند به کاهش اضطراب، تقویت عزت نفس، ارتقای احساس تعلق و در نهایت بهبود عملکرد تحصیلی و اجتماعی کودکان کمک کند.در این مقاله به عواملی چون نقش معلم به عنوان تکیه گاه عاطفی، اهمیت مشاوره مدرسه، فضای فیزیکی و روانی ایمن، و اجرای برنامه های ارتقاء سلامت روان پرداخته شده است. همچنین به این نکته اشاره می شود که در شرایط بحران های اجتماعی یا خانوادگی، مدرسه می تواند نقشی جبرانی ایفا کند و ثبات روانی کودک را حفظ نماید.در نتیجه، مدرسه باید فراتر از آموزش آکادمیک، محیطی پر از درک، امنیت، پذیرش و حمایت باشد تا بتواند به پناهگاهی موثر برای رشد سالم کودکان تبدیل شود. پیشنهاد می شود سیاست گذاران آموزشی، رویکردهای روان محور را در برنامه ریزی های مدرسه ای پررنگ تر کنند و نقش تربیتی و حمایتی مدرسه را هم ردیف با وظیفه آموزشی آن بدانند.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: سلامت روان کودک ، مدرسه ایمن ، حمایت عاطفی ، نقش معلم ، پناهگاه روانی ، محیط آموزشی ، مشاوره مدرسه ای.