آموزش مهارتهای زندگی در مدارس؛بایدها و نبایدها

در دنیای پیچیده و پرچالش امروز، صرف آموزش مباحث علمی برای موفقیت و سلامت روانی اجتماعی دانش آموزان کافی نیست. آموزش مهارت های زندگی، به عنوان بخشی حیاتی از فرآیند تربیتی، نقش مهمی در آماده سازی دانش آموزان برای مقابله با فشارها، تصمیم گیری آگاهانه، مدیریت احساسات، برقراری ارتباط موثر و حل مسئله ایفا می کند. این مقاله با رویکردی تحلیلی انتقادی، به بررسی ضرورت آموزش مهارت های زندگی در مدارس ایران پرداخته و بایدها و نبایدهای آن را در قالب اصول محتوایی، شیوه های اجرایی و نقش معلمان و اولیا بررسی می نماید.از جمله بایدها، می توان به طراحی برنامه های درسی منسجم، بومی سازی محتوا بر اساس فرهنگ و نیازهای جامعه، استفاده از روش های فعال یاددهی یادگیری، و تقویت همکاری بین خانواده و مدرسه اشاره کرد. همچنین ضرورت دارد معلمان برای تدریس این مهارت ها آموزش ببینند و از حمایت های سازمانی برخوردار باشند.در مقابل، نبایدها شامل آموزش صرفا نظری و بدون کاربرد عملی، بی توجهی به تفاوت های فردی و فرهنگی، ارزیابی های نادرست و فرمالیته، و نادیده گرفتن نقش تجربه های زیسته دانش آموزان در فرایند آموزش است. مقاله با تاکید بر نقش آموزش مهارت های زندگی در پیشگیری از آسیب های اجتماعی، تقویت تاب آوری، و ارتقای کیفیت زندگی، نتیجه گیری می کند که موفقیت این برنامه ها نیازمند نگاه سیستمی، مشارکت همه جانبه و تعهد پایدار نظام آموزشی است.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: مهارت های زندگی ، آموزش و پرورش ، مدارس ، دانش آموزان ، تربیت اجتماعی ، رویکردهای نوین آموزشی ، تاب آوری ، بومی سازی محتوا.