اکوتوریسم و ایمنی زیستی در گردشگری مطالعه موردی: جزیره هرمز

ایمنی زیستی مجموعه ای از تدابیر، سیاستها، مقررات و روش هایی است که برای تضمین بهره برداری از فواید قطعی زیست فنآوری و پیشگیری از آثار سوء احتمالی است، کاربرد این فنآوری بر تنوع و ذخایر زیستی، بهداشت انسان و کشاورزی ضروری می باشد که اینمسئله به صورت بین رشته ای در زمینه های مختلف محیط زیست، شهرسازی، معماری، زمین شناسی و سایر گرایش ها مورد بررسی قرار می گیرند تا نهایتاً به مدیریتی جامع و کامل در جهت پایداری زیست محیطی که به عنوان یکی از مهم ترین موضوعات چند دهه اخیر مطرح شده، دستیابی پیدا کنند. یکی از زمینه هایی که امروزه مورد توجه افراد و کشورهای مختلف قرار گرفته، گردشگری و جهانگردیست؛ اصولاً جهانگردی بر اساسخواست و اداره ملّتها صورت میگیرد و سازمانهای دولتی و بخش خصوصی تنها برنامهریزان این سفر هدفمند هستند که بایدمتناسب با خواستههای عمومی به برنامهریزی بپردازند تا گردشگری به بهترین نحو انجام گیرد. گردشگری یکی از مهمترین عوامل مولّد ثروت و اشتغال در دنیا معرفی شده است. در این میان، همگام با آگاهی روزافزون نسبت بهعلوم طبیعی و شناخت محیط زیست در سراسر جهان، گردشگری طبیعی (اکوتوریسم) به عنوان یکی از پرجاذبهترین شاخههای گردشگری در میان جوامع، جایگاه ویژهای یافته است که منافع اقتصادی بیشماری را متوجه مردم بومی کشورها میکند. اکوتوریسم به عنوان توریسمی اطلاق میشود که گردشگر به میزان کم در یک فضاهای بکر و سازگار با بوم است و یک فرصت برای کسب و کاربرای افراد بومی نیز وجود دارد. سیاستها میتواند یک شیوهای در زمینه پایداری را در سطح اجتماعات محلی به کار گیرند. امروزه جهت رسیدن به توسعه پایدار در صنعت گردشگری نیاز وافری به برنامهریزیهای بنیادین برای توسعه و مدیریت صنعت گردشگری احساس میشود. یکی از اهداف مهم در سیاستگذاری برای توسعه پایدار نگرش به محیط زیست و تلاش برای حفظ آنمیباشد. میتوان با قاطعیت عنوان نمود، اکوتوریسم رابطهی مستقیمی با اصول حاکم بر گردشگری بر مبنای توسعه پایدار به خصوصدر مبحث حفاظت محیط زیست دارد، به گونهای که اکوتوریسم را میتوان بخشی از توریسم دانست که میتوان اصول پایداری را در تمامی بخشهای آن بر مبنای مسئولیتپذیری ایجاد نمود. که در نهایت، توریسم مسئولیتپذیر با هدف احیا و نگهداری منابع به گونه- .( ای که موجب تخریب آن برای نسلهای آینده نباشد، منجر به توریسم پایدار خواهد (رنجبریان و زاهدی، 1379