نقش برنامه ریزی درسی مبتنی بر مهارت های زندگی در ارتقا سلامت روانی و اجتماعی دانش آموزان

در دنیای پیچیده و پرچالش امروز، آموزش فراتر از انتقال دانش و مهارت های آکادمیک است و به طور فزاینده ای بر تربیت شهروندانی مسئولیت پذیر، سازگار، و دارای سلامت روانی و اجتماعی بالا تمرکز دارد. این مقاله به تحلیل و بررسی جامع **نقش برنامه ریزی درسی مبتنی بر مهارت های زندگی در ارتقاء سلامت روانی و اجتماعی دانش آموزان** می پردازد. مهارت های زندگی شامل مجموعه ای از توانایی های فردی و بین فردی هستند که افراد را برای مواجهه موثر با خواسته ها و چالش های روزمره زندگی توانمند می سازند. برنامه های درسی که این مهارت ها (مانند خودآگاهی، همدلی، حل مسئله، تصمیم گیری، مدیریت استرس، و مهارت های ارتباطی) را به صورت سیستماتیک آموزش می دهند، پتانسیل بالایی برای بهبود رفاه کلی دانش آموزان دارند. یافته های پژوهشی نشان می دهد که ادغام مهارت های زندگی در برنامه درسی می تواند به کاهش رفتارهای پرخطر، افزایش اعتماد به نفس، بهبود روابط اجتماعی، و تقویت توانایی های مقابله ای دانش آموزان منجر شود. این مقاله با مرور مبانی نظری مرتبط با روانشناسی سلامت و برنامه ریزی درسی، و بررسی شواهد تجربی از مطالعات داخلی و خارجی، بر ضرورت توجه به این رویکرد تاکید کرده و راهکارهایی را برای معلمان، مدیران، و سیاست گذاران آموزشی ارائه می دهد تا از طریق برنامه ریزی درسی هدفمند، به تربیت نسلی سالم، تاب آور، و مسئولیت پذیر کمک کنند.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی درسی ، مهارت های زندگی ، سلامت روانی ، سلامت اجتماعی ، دانش آموزان ، آموزش و پرورش ، حل مسئله ، خودآگاهی ، تاب آوری.