خودتنظیمی به مثابه یک ابزار: تاثیر آموزش خودتنظیمی بر بهبود توجه، ادراک فضایی و استدلال ریاضی کودکان

چکیده مقاله حاضر به بررسی خودتنظیمی به عنوان ابزاری موثر در فرآیند یادگیری کودکان و تاثیر آن بر بهبود توجه، ادراک فضایی و استدلال ریاضی می پردازد. خودتنظیمی به عنوان مهارتی کلیدی در مدیریت یادگیری، به کودکان کمک می کند تا اهداف خود را تعیین و پیشرفت خود را ارزیابی کنند. نتایج تحقیقات نشان می دهد که آموزش مهارت های خودتنظیمی می تواند به شکل قابل توجهی توجه کودکان را افزایش دهد، که این امر در بهبود توانایی های یادگیری آن ها موثر است. با تمرکز بیشتر، کودکان قادر به پردازش اطلاعات به طور موثرتر و درک روابط فضایی می شوند، که به نوبه خود به بهبود ادراک فضایی آن ها منجر می گردد. همچنین، توانایی استدلال ریاضی در کودکان با یادگیری استراتژی های خودتنظیمی تقویت می شود، زیرا این مهارت ها به آن ها کمک می کند تا مسائل پیچیده تر را تحلیل و به کاربرد مفاهیم ریاضی در موقعیت های مختلف بپردازند. این مقاله تاکید می کند که بهبود توجه و ادراک فضایی به صورت متقابل بر توانایی استدلال ریاضی تاثیر می گذارد و در نهایت، یادگیری مستقل و موثر را در کودکان تقویت می کند. با توجه به نتایج به دست آمده، پیشنهاد می شود که برنامه های آموزشی ویژه ای طراحی شوند که بر آموزش مهارت های خودتنظیمی تمرکز داشته باشند تا به بهبود کلی عملکرد تحصیلی و توسعه مهارت های شناختی کودکان کمک کنند. این تحقیق می تواند به عنوان پایه ای برای تحقیقات آینده در زمینه یادگیری و خودتنظیمی در آموزش کودکان مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی ، بهبود توجه ، استدلال ریاضی ، کودکان ، ادراک فضایی ، مدیریت یادگیری