واکاوی نقش بازی در فرایند یادگیری کودکان

بازی یکی از اساسی ترین نیازهای رشدی کودکان است که نقشی کلیدی در رشد شناختی، عاطفی، اجتماعی و زبانی آن ها ایفا می کند. این مقاله مروری با هدف بررسی جایگاه بازی در فرایند یادگیری در دوره ابتدایی تدوین شده و تلاش دارد با مرور دیدگاه های نظری، انواع بازی های آموزشی، مکانیزم های روان شناختی و اجتماعی موثر در بازی، و پژوهش های داخلی و خارجی مرتبط، به درک عمیق تری از ظرفیت های بازی در محیط آموزش رسمی دست یابد. یافته های نظری و تجربی نشان می دهد که بازی می تواند بستر یادگیری فعال، تجربی و لذت بخش را فراهم کند، به ویژه از طریق افزایش انگیزش درونی، کاهش اضطراب، تحریک حواس چندگانه، و فعال سازی فرایندهای شناختی نظیر حافظه، توجه و حل مسئله. پژوهش های انجام شده در ایران نیز نشان داده اند که استفاده از بازی در کلاس درس، موجب بهبود عملکرد تحصیلی، تعامل اجتماعی و مشارکت دانش آموزان می شود. نتایج این مطالعه بر لزوم نهادینه سازی بازی در برنامه درسی و فرایندهای تدریس تاکید دارد و پیشنهاد می کند که معلمان ابتدایی با بهره گیری از روش های نوین و فناوری های آموزشی، بازی را به عنوان ابزاری قدرتمند برای آموزش مفاهیم پایه، به کار گیرند. استفاده ساختارمند از بازی می تواند پیوندی موثر میان دنیای کودک و دنیای آموزش ایجاد کرده و یادگیری را برای او طبیعی، اثربخش و پایدار سازد.

کلیدواژه ها:

بازی ، یادگیری ، رشد شناختی ، رشد اجتماعی