تحلیلی بر اثرپذیری مهاجرت با استفاده از معرف های های فرهنگی و جغرافیایی در کشور ایران

امروزه مهاجرتهای روستا-شهری پدیده ای است که در کشورهای در حال توسعه جریان داشته و می توان آن را از اثرات تبعی صنعتی شدن نواحی شهری تلقی نمود. در اغلب کشورهای کمتر توسعه یافته، روند مهاجرت از روستا به شهر بارشد صنعتی شدن و میزان بیکاری و کاهش میزان درآمد همراه بوده است. نیازهای طبیعی از جمله رسیدن به سطحی از رفاه، درآمد و تحرک اجتماعی در گرایش فرد برای مهاجرت و رسیدن به سطحی مطلوب از زندگی، مهمتر از هر عامل دیگری است. در این خصوص، جوانان به دلیل ویژگی های روانی و اجتماعی شان برای مهاجرت مستعدتر از سایر افراد جامعه هستند. یکی از انگیزه های قشر جوان برای ترک محل سکونت، دستیابی به شغل مناسب و درآمد بالاست که عدم توانایی روستا در فراهم سازی این امکانات و همچنین کاستی های طبیعی روستا از جمله کمبود آب و زمین، باعث می شود تا جوانان برای رفع و تامین این نیازمندی ها دائم در تردد بین شهر و روستا باشند. این امر می تواند فرد را برای مهاجرت و تمایل به زندگی در شهر تشویق نماید. مهاجرت به عنوان مهمترین صورت تحرک مکانی جمعیت در یک قلمرو جغرافیایی، حرکت یک فرد یا گروهی از افراد در امتداد مرزهای یک واحد سکونتگاهی به واحدی دیگر برای اقامت دائم یا موقت در مکانی غیر از زادگاه فرد است. به رغم پژوهش های گسترده ای که جهت شناسایی عوامل موثر بر مهاجرت داخلی (روستا به شهر و شهر به شهر) ایران صورت گرفته است و همچنین با وجود ارائه راه کارها و پیشنهاد های مختلف به نظر می رسد حلقه های مفقوده ای در این مطالعات وجود داشته که نتوانسته اند آن چنان که باید و شاید، راهکارهای جامع و مناسبی را جهت تعدیل شرایط ارائه نمایند و معمولا در مدل های پیشنهادی همواره به عوامل و اولویت بندی آنها و یا تاثیر متقابل آنها بر یکدیگر نشده است، که همچنان شاهد این پدیده و پیامدهای آن در اکثر روستاها و شهرهای کشور هستیم. هدف این پژوهش، تحلیلی بر اثرپذیری مهاجرت با استفاده از معرفهای فرهنگی و جغرافیایی در کشور ایران می باشد. بر مبنای مطالعه ادبیات پژوهش، تعدادی فرضیه تدوین گردید. با توزیع و جمع آوری پرسشنامه و تحلیل داده های مربوطه، فرضیات پژوهش همگی با تایید رسیدند.

کلیدواژه ها:

مهاجرت ، معرفهای فرهنگی ، معرفهای اجتماعی