تحلیلی بر توانمندسازی کارکنان بر اساس شاخص های ساختار سازمانی

توانمندسازی کارکنان روشی است که سازمان نیروی انسانی را قادر می سازد تا فعالیت های فردی و سازمانی را به درستی انجام دهند. این بهبود توانمندی از طریق رشد حرفه ای کارکنان میسر شده و از مباحث مهم مدیریت منابع انسانی سازمان ها به حساب می آید. در توانمندسازی کارکنان مهم آن است که هرکدام از افراد سازمان چه احساسی نسبت به توانمندبودن خود دارند. توانمندی منابع انسانی، به عنوان یک رویکرد نوین انگیزش درونی شغل، به معنی آزاد کردن نیروهای درونی کارکنان و فراهم کردن بسترها، و به وجود آوردن فرصت ها برای شکوفایی استعدادها، توانایی ها و شایستگی های افراد می باشد. دستیابی به اهداف توانمندسازی از طریق فعالیت هایی مانند بهسازی نیروی انسانی و توسعه منابع انسانی میسر می شود. توانمندسازی با تغییر در باورها، افکار و طرز تلقی های کارکنان شروع می شود. به این معنی که آنان باید به این باور برسند که توانایی و شایستگی لازم برای انجام وظایف را به طور موفقیتآمیز دارند. کارکنان باید احساس کنند که آزادی عمل و استقلال در انجام فعالیت ها را دارند. آنها باید باور داشته باشند که توانایی تاثیرگذاری و کنترل بر نتایج شغلی را دارند. احساس کنند که اهداف شغلی معنی دار و ارزشمندی را دنبال می کنند. در نهایت باور داشته باشند که با آنان صادقانه و منصفانه رفتار می شود. از جانب دیگر، ساختار سازمانی مجموعه ای از اصول و روابط است که وظایف، مسئولیت ها، روابط و فرآیندهای ارتباطی درون سازمان را به طور منظم و منطقی سازمان دهی می کند. هدف اصلی ساختار سازمانی، استفاده بهینه از منابع انسانی، مالی و فیزیکی برای تحقق اهداف و استراتژی های سازمانی است. این ساختار شامل تعیین جایگاه های شغلی، تقسیم وظایف و روابط سلسله مراتبی است. سازمان های بزرگ معمولا ساختارهای پیچیده تری دارند، در حالی که سازمان های کوچک تر ممکن است ساختار مسطح تری داشته باشند. در دنیای امروزی، ساختار سازمانی باید قابلیت انطباق با تغییرات محیطی و استراتژیک را داشته باشد. بسیاری از سازمان ها، به ویژه با پیشرفت فناوری و در پی نیاز به انعطاف پذیری بیشتر، به سمت ساختارهای چابک تر حرکت می کنند تا بتوانند سریع تر به تغییرات بازار پاسخ دهند و کارایی خود را افزایش دهند.

کلیدواژه ها:

ساختارسازمانی ، توانمندسازی کارکنان