تاملی فلسفی بر تاثیر ایمان به خدا و معاد در ساختار هستی شناختی زندگی

زندگی انسانی همواره با پرسش از معنا، غایت و نسبت آن با حقیقتی فراتر از خود گره خورده است. ایمان به خدا و معاد، نه صرفا به مثابه اموری اعتقادی یا آموزه های دینی، بلکه به مثابه مولفه هایی بنیادین در سامان دهی ساحت وجودی انسان، نقشی تعیین کننده در معماری هستی شناختی زندگی ایفا می کند. در این مقاله باروش توصیفی- تحلیلی و با رویکردی فلسفی، به این پرسش پرداخته می شود که چگونه باور به خداوند و قیامت می تواند درک ما از بودن، غایت زیستن، و نسبت انسان با خود، دیگران و جهان را دگرگون سازد. ایمان، در این خوانش، صرفا ابزار آرامش روانی یا اخلاق فردی نیست، بلکه نیرویی ساختاری است که افق های وجودی انسان را روشن می سازد و زندگی را از امکان بی معنایی و فروپاشی نجات می دهد. این تامل، کوششی است برای فهم ایمان، نه از منظر کارکردهای سطحی، بلکه در مقام رکن هستی ساز و معناپرداز در متن زیست انسانی.

کلیدواژه ها:

ایمان ، معاد ، هستی شناسی ، معنای زندگی