شهرداری ها و ورزش همگانی: چالش ها و ظرفیت ها در نظام مدیریت شهری ایران

ورزش همگانی به عنوان یکی از ارکان کلیدی توسعه پایدار شهری، نقشی حیاتی در ارتقاء سلامت عمومی، انسجام اجتماعی و افزایش کیفیت زندگی شهروندان ایفا می کند. این مقاله با بهره گیری از روش پژوهش نظری و رویکرد تحلیلی-اسنادی، به بررسی جایگاه ورزش همگانی در نظام مدیریت شهری ایران با تاکید بر نقش شهرداری ها می پردازد. با مرور متون علمی، مطالعات تجربی، و تحلیل اسناد داخلی و بین المللی، چالش ها و ظرفیت های توسعه ورزش همگانی در بستر ساختار مدیریتی شهرداری ها تحلیل شده اند. یافته های تحقیق حاکی از آن است که در ساختار سازمانی شهرداری های ایران، ورزش همگانی عمدتا در حاشیه قرار دارد و بیشتر در قالب برنامه های مناسبتی و مقطعی تعریف می شود. موانعی از قبیل نبود ساختار تخصصی و بودجه مستقل، ضعف مشارکت شهروندان، بی اعتمادی به نهادهای رسمی، ناهماهنگی میان نهادهای مسئول، و غلبه ورزش قهرمانی و باشگاهی بر سیاست های شهری، از مهم ترین چالش های موجود در این حوزه به شمار می روند. از سوی دیگر، ظرفیت هایی همچون تجربه های موفق جهانی، امکان بهره گیری از فناوری های مکان محور، حضور نهادهای مدنی فعال، و جایگاه قانونی شوراهای شهر، فرصت های مناسبی برای تقویت ورزش همگانی در سطح محلی فراهم می آورند. در بخش پایانی، راهکارهایی همچون بازنگری ساختار اداری ورزش در شهرداری ها، تدوین سند جامع توسعه ورزش همگانی، ارتقاء عدالت فضایی، تقویت ارتباط با نهادهای محلی و مردمی، و تخصیص پایدار منابع مالی، به عنوان پیشنهادهای سیاستی ارائه شده اند. مقاله نتیجه می گیرد که ورزش همگانی، افزون بر نقش بهداشتی و اجتماعی، ابزاری راهبردی برای تحقق پایداری شهری و افزایش سرمایه اجتماعی در شهرهای ایران محسوب می شود.

کلیدواژه ها:

ورزش همگانی ، شهرداری ، مشارکت اجتماعی ، عدالت فضایی