سیاست کیفری ایران در قبال مجرمان مبتلا به اختلال شخصیت؛ در پرتو لایحه حمایت از حقوق افراد مبتلا به اختلالات روانی ۱۳۹۹

سیاست کیفری مجموعه ای منسجم و یکپارچه از تدابیر تقنینی، قضائی و اجرائی در حوزه حقوق کیفری شکلی و ماهوی است که با در نظر گرفتن اصول و معیارهای دادرسی عادلانه و رعایت کرامت انسانی، در صدد است تا با کشف، اثبات به موقع و بهینه جرم، واکنش کیفری مناسبی علیه آن اعمال تا به هدف اصلی خود که همان کاهش نرخ جرم است نائل آید. هدف از این پژوهش نزدیک تر کردن دیدگاه حقوقدانان کیفری و روان شناسان جنایی بر سیاست کیفری جمهوری اسلامی ایران در قبال مجرمان مبتلا به اختلال شخصیت؛ در پرتو لایحه حمایت از حقوق افراد مبتلا به اختلالات روانی ۱۳۹۹ است تا با تعیین دقیق اختلالات روانی، شخصیتی و مطالعه پرونده شخصیتی مجرمان، بتوان از مجازات این گونه افراد جلوگیری نمود. برای نیل به این هدف از روش تحقیق توصیفی-تحلیلی استفاده گردیده است، بدین شکل که با مراجعه به منابع مکتوب در مورد اختلال شخصیت با منابع موجود در حقوق کیفری و روان شناسی جنایی، با تجزیه و تحلیل اطلاعات جمع آوری شده از آنها با روش منطقی و استدلال عقلی پرداخته است. یافته های پژوهش حاکی از آنست که؛ که در میان نمونه های انتخابی از بین مجرمان، ارتکاب جرائم کیفری متعدد در افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی با بیشترین فراوانی، و در افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی در مرتبه دوم، همچنین در افراد مبتلا به اختلال شخصیت پارانوئید، اختلال شخصیت اسکیزوتایپال و ... به ترتیب در مرتبه های بعدی قرار دارند. نتیجه اینکه؛ ارتکاب جرایم کیفری متعدد توسط افراد مبتلا به اختلال شخصیت بیشتر از افراد سالم است که در نمونه های انتخابی مورد بررسی نیز به وفور ملاحظه می گردد. جرائمی از قبیل جرائم منافی عفت، اعتیاد، قتل، جرایم مالی و... . که یافته های این پژوهش با نتایج پژوهش های دیگر از جمله شیوع و شدت جرایم در بیماران مبتلا به اختلال شخصیتی همخوانی دارند.

کلیدواژه ها:

سیاست کیفری ، اختلال شخصیت