بررسی و مقایسه اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار و سیستمی بر اضطراب صمیمیت ، انعطاف پذیری شناختی و حساسیت به طرد در زوجین شهر تهران

این پژوهش با هدف بررسی و مقایسه اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار و زوج درمانی سیستمی بر سه متغیر کلیدی شامل اضطراب صمیمیت، انعطاف پذیری شناختی، و حساسیت به طرد در زوجین شهر تهران انجام شد. صمیمیت، به عنوان یکی از عوامل اساسی رضایت زناشویی، تحت تاثیر عواملی چون ترس از صمیمیت و حساسیت به طرد قرار دارد. همچنین، انعطاف پذیری شناختی به عنوان توانایی سازگاری با شرایط متغیر، نقش مهمی در مدیریت تعارضات زناشویی ایفا می کند. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و گروه کنترل بود و جامعه آماری شامل زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره تهران بود. ۴۵ نفر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه (زوج درمانی هیجان مدار، زوج درمانی سیستمی، و کنترل) جای گذاری شدند. داده ها از طریق سه ابزار استاندارد، شامل مقیاس های انعطاف پذیری شناختی، حساسیت به طرد، و ترس از صمیمیت جمع آوری شد. نتایج نشان داد که هر دو رویکرد درمانی به طور معناداری در کاهش اضطراب صمیمیت، افزایش انعطاف پذیری شناختی، و کاهش حساسیت به طرد موثر بودند. با این حال، تفاوت هایی در میزان اثربخشی این دو رویکرد در برخی متغیرها مشاهده شد. یافته های این پژوهش نشان می دهد که مداخلات زوج درمانی، به ویژه زوج درمانی هیجان مدار و سیستمی، ابزارهای موثری برای بهبود کیفیت روابط زناشویی هستند. این مداخلات نه تنها به کاهش اضطراب و حساسیت زوجین نسبت به صمیمیت و طرد کمک می کنند، بلکه انعطاف پذیری شناختی آن ها را نیز تقویت می نمایند. نتایج این مطالعه می تواند به متخصصان سلامت روان و مشاوران خانواده در ارائه رویکردهای درمانی هدفمند برای تقویت پایداری و رضایت زناشویی کمک کند.

کلیدواژه ها:

زوج درمانی هیجان مدار ، زوج درمانی سیستمی ، اضطراب ، انعطاف پذیری شناختی