بررسی رابطه ترومای سازمانی با بی تفاوتی سازمانی کارکنان آموزش و پرورش شهرستان کاشمر

امروزه یکی از مباحث جدید مطرح در حوزه سازمان و مدیریت، نظریه ترومای سازمانی یا ضربات روحی سازمانی است. این نظریه به طور ساده بیان می کند: همان طور که در زندگی روزمره ضربه ها و آسیب های مختلفی به روان و جسم افراد وارد می شود، سازمان ها نیز در معرض آسیب ها و ضربه های مختلفی قرار دارند. سازمان های آموزشی به دلیل ماهیت خاص فعالیتشان، یکی از سازمان های مستعد ابتلا به ترومای سازمانی هستند. در سازمان هایی که دچار تروما می شوند، جو یاس و ناامیدی بر سازمان حاکم می شود و کارکنان و مدیران انگیزه های کاری خود را از دست داده و تمرکز سازمان بر ارضای نیازهای مشتریان کاهش می یابد. بی تفاوتی نوعی انحراف از وضعیت متعادل در سازمان است. در مدیریت بحران نیز، بحران را انحراف از وضعیت تعادل تعریف کرده اند. پس شاید بتوان بی تفاوتی را نیز نوعی بحران نامید. اگر به بی تفاوتی مانند دیگر عوامل بحران زا از قبیل: کاهش نقدینگی، عدم فروش کالای تولید شده و مواردی از این دست، توجه شود، می توان به آن به عنوان یک عامل تخریبی در سازمان نگاه کرد. بی تفاوتی را شاید بتوان یک بحران خاموش، سقوط آرام و تخریب مستمر و بدون صدا نام نهاد. این چنین نگرشی به موضوع بی تفاوتی با توجه به اینکه تاثیر زیادی بر سیستم های مختلف در سازمان، به خصوص بر تولید دارد، بسیار جای تامل است. نتایج پژوهش نشان داد که ترومای سازمانی با بی تفاوتی سازمانی دارای رابطه مستقیم، معنادار و مثبت می باشد. نتایج به دست آمده در سازمان مورد نظر نشان داد که یکی از عوامل تاثیرگذار بر عملکرد کارکنان ترومای سازمانی است چون با توجه به پاسخ های آنها هرچه تروما و ضربات روحی به سازمان کمتر باشد، بی تفاوتی نیز کمتر می شود.

کلیدواژه ها:

ترومای سازمانی ، کارکنان ، آموزش و پرورش ، بی تفاوتی سازمانی