میزان دانش معلمان درباره دانش آموزان با نیازهای ویژه و آموزش فراگیر

هدف این پژوهش، بررسی میزان دانش و آگاهی معلمان مدارس ابتدایی نسبت به دانش آموزان با نیازهای ویژه (SEN) و اصول آموزش فراگیر (Inclusive Education) است. آموزش فراگیر به عنوان رویکردی نوین، بر ادغام تمامی دانش آموزان، با هر سطح توانایی و نیازی، در محیط های یادگیری مشترک تاکید دارد. موفقیت این رویکرد به طور چشمگیری به صلاحیت ها و آمادگی حرفه ای معلمان، به ویژه در شناخت و پاسخگویی به نیازهای متنوع دانش آموزان با نیازهای ویژه، وابسته است. این مطالعه با روش توصیفی-پیمایشی و با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته که شامل بخش هایی در زمینه دانش نظری، مهارت های عملی و نگرش معلمان نسبت به آموزش فراگیر و دانش آموزان با نیازهای ویژه است، انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه معلمان مدارس ابتدایی شهر [نام شهر یا منطقه] بوده و نمونه ای متشکل از [تعداد] معلم از طریق روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شده اند. نتایج اولیه نشان می دهد که اگرچه معلمان نسبت به اهمیت آموزش فراگیر آگاهی کلی دارند، اما در برخی جنبه های دانش تخصصی مربوط به شناسایی، ارزیابی و به کارگیری راهبردهای آموزشی موثر برای دانش آموزان با نیازهای ویژه، با چالش هایی روبرو هستند. همچنین، عواملی چون میزان تجربه ، سوابق تحصیلی و شرکت در دوره های ضمن خدمت بر سطح دانش و مهارت معلمان تاثیرگذار است. در پایان، راهکارهایی برای ارتقای دانش و توانمندی معلمان در این حوزه، از جمله بازنگری در برنامه های آموزش ضمن خدمت، تقویت محتوای آموزشی در دانشگاه ها و ایجاد شبکه های حمایتی بین معلمان پیشنهاد می شود تا گامی موثر در جهت تحقق واقعی آموزش فراگیر در مدارس ابتدایی برداشته شود.

کلیدواژه ها:

آموزش فراگیر ، دانش آموزان ، نیازهای ویژه