بررسی تاثیر آموزش مبتنی بر پروژه بر رشد خودتنظیمی در دانش آموزان ابتدایی

در دهه های اخیر، رشد پرشتاب فناوری های هوشمند به ویژه هوش مصنوعی (AI)، زمینه تحولات عمیقی را در تمامی عرصه های تربیتی و آموزشی فراهم ساخته است. یکی از حوزه هایی که تحت تاثیر این تحولات قرار گرفته، عرصه پرورش و تربیت در محیط های آموزشی است. این مقاله مروری با هدف بازاندیشی در شیوه های پرورشی رایج، با تمرکز بر ظرفیت های هوش مصنوعی و فناوری های نوین، به بررسی روندها، چالش ها و فرصت های موجود در این حوزه می پردازد. یافته های مطالعات اخیر نشان می دهند که بهره گیری از فناوری های هوشمند می تواند سبب شخصی سازی فرآیندهای تربیتی، ارتقاء تعامل مربی–دانش آموز، افزایش خودآگاهی اخلاقی، و بهبود تصمیم گیری های پرورشی شود. در عین حال، چالش هایی مانند تهدیدهای اخلاقی، حریم خصوصی، و کاهش تعامل انسانی نیز در این مسیر وجود دارند. مقاله حاضر با بررسی ادبیات پژوهشی به روز، چارچوب های نظری متنوعی چون یادگیری خودتنظیم گر، روان شناسی تربیتی شناختی و فلسفه تربیت دیجیتال را مرور می کند و در نهایت با تحلیل نقاط قوت و ضعف رویکردهای مبتنی بر فناوری، پیشنهاداتی برای بازنگری ساختارهای تربیتی در عصر هوش مصنوعی ارائه می دهد. این مقاله می کوشد تا با رویکردی انتقادی و آینده نگرانه، افق های نوینی را برای طراحی سیاست های پرورشی هوشمند در نظام آموزشی ترسیم نماید.

کلیدواژه ها:

بازاندیشی تربیتی ، هوش مصنوعی ، فناوری های هوشمند ، شیوه های پرورشی ، اخلاق دیجیتال ، آموزش هوشمند ، فلسفه تربیت نوین ، تربیت مبتنی بر داده ، تربیت شخصی سازی شده ، آموزش و پرورش آینده نگر