تاملی فلسفی بر تقابل ادراک انسانی و تولید الگوریتمی فرم در عصر هوش مصنوعی

چکیده: پیشرفت های سریع در حوزه هوش مصنوعی، به ویژه در عرصه طراحی معماری، موجب شکل گیری تحولات بنیادینی در فرایندهای خلاقیت و تعریف مفاهیم زیبایی شناسی شده اند. این مقاله با رویکردی میان رشته ای و فلسفی، به بررسی چالش ها و تقابل های میان ادراک زیبایی شناختی انسان محور و تولید الگوریتمی فرم های معماری می پردازد. در این راستا، نظریه های فلسفی ایمانوئل کانت درباره داوری ذوقی، مارتین هایدگر پیرامون تکنولوژی و هستی، و ژیل دلوز در زمینه تفاوت و تکرار، به عنوان چارچوب نظری مورد استفاده قرار گرفته اند. تحلیل ها نشان می دهد که هوش مصنوعی با بهره گیری از الگوریتم های یادگیری ماشین و طراحی مولد، قابلیت خلق فرم هایی پیچیده، نوآورانه و حتی شگفت انگیز را دارد، اما در عین حال از تجربه زیستی، زمینه مندی فرهنگی و سوبژکتیویته انسانی تهی است. در این زمینه، مفهوم نوینی با عنوان «زیبایی پساانسانی» شکل گرفته است که نیازمند بازاندیشی در مبانی سنتی زیبایی شناسی معماری است. در نهایت، مقاله به بررسی جایگاه معمار در عصر فناوری های هوشمند می پردازد و بر لزوم تعامل خلاقانه انسان و ماشین در فرآیند طراحی تاکید می ورزد. کلیدواژه ها: زیبایی شناسی، هوش مصنوعی، معماری، ادراک انسانی، طراحی الگوریتمی، فلسفه هنر، زیبایی پساانسانی، فرم دیجیتال

کلیدواژه ها:

زیباییشناسی ، هوش مصنوعی ، معماری ، ادراک انسانی ، طراحی الگوریتمی ، فلسفه هنر ، زیبایی پساانسانی ، فرم دیجیتال