مفاهیم متعدد مطلق گل در دوبیتی های بومی مازندران

گل یکی از مظاهر زیبای هستی است که راز و رمز عجیبی با خود دارد؛ لطافت، رنگ، بو و ساختار ظاهریش، الهام بخش شعری شاعران شده است. بومی سرودها، ترانه های ارزشمندی هستند که به دلیل پاسداری از هویت فرهنگی - ملی و انتقال احساسات و عقاید گذشتگان ما، بخش مهمی از ادبیات شفاهی را شامل می شوند. این پژوهش قصد دارد تا با روش توصیفی- تحلیلی، مفاهیم متعدد گل را در دوبیتی های بومی مازندران بررسی کند. در این جستار، بیش از ۱۰۰۰ دوبیتی مازندرانی بررسی شده است که در این میان، ۱۷۵ دوبیتی به مطلق گل اختصاص دارد. شاعران خوش ذوق مازنی، ضمن اشاره به مطلق گل، به مفاهیم متعددی همچون شکوفایی گل در فصل بهار و امید به دیدار دوباره معشوق در دامن طبیعت، زیبایی چهره و اندام معشوق و برتری آن بر گل، انتظار برای دیدن گل گم شده، سرمای زمستان و داغی که بر دل گل نشسته اشاره می کنند. این گونه اشعار با بن مایه های اجتماعی، تعلیمی و عاشقانه و گاه با مفاهیم گم شده ای همانند درد عشق، غم غربت، بی عدالتی حاکم در جامعه، انتظار برای رسیدن به آمال و آرزوها همراه است.

کلیدواژه ها:

گل ، ادبیات بومی ، مازندران ، معشوق.