زوال سکونت پذیری و تولد محله ای کم برخوردار: فرایند ادغام روستای باغ نی در کلانشهر کرمانشاه

این مقاله به بررسی فرایند ادغام روستای باغ نی در کلانشهر کرمانشاه و پیامدهای آن می پردازد. رویکرد نظری مقاله مبتنی بر آرای میشل دوسرتو و مارتین هایدگر است. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی و فنون گردآوری داده مرور اسناد، مشاهده و مصاحبه است. تعداد مصاحبه شوندگان ۱۶ نفر بوده و براساس نمونه گیری نظری انتخاب شدند. یافته ها نشان می دهند روستای باغ نی پیش از ادغام در کلانشهر کرمانشاه سکونت پذیر بود و فعالیت های انجمن ایالتی در اوایل دهه ۴۰ مانند ساختن مدرسه، حمام عمومی، لوله کشی آب، و لایروبی نهرها، سکونت پذیری را تقویت کرد. همزمان با این فعالیت ها، فرایند ادغام با دست اندازی به قلمرو روستا شروع و تا پایان قرن ادامه داشت. ساخت شهرک ۲۲ بهمن در غرب، ایجاد تاسیسات ارتش در شمال و واگذاری زمین های باغ فردوس و دانشکده کشاورزی در شرق سه روند دست اندازی به حریم روستا در دهه های ۴۰ و ۵۰ خورشیدی بودند. پس از انقلاب نیز، ساخت فضاهای آموزشی و محله مسکونی در حدفاصل روستا و تاسیسات ارتش به همراه مجموعه جهاد دانشگاهی، مهم ترین روندهایی بودند که باغ نی را در کلانشهر کرمانشاه ادغام کردند. ادغام باغ نی در شهر، روند طولانی مدتی است که در درون فرایندهای اقتصادی و اجتماعی و تصمیم های سیاسی رخ داد. باغ نی کششی به سمت ادغام در شهر نداشت اما توسعه برونزای کلانشهر کرمانشاه این روستا را به شیوه ای آمرانه و از بالا در درون خود جای داد. به همین دلیل پیامدهای منفی گوناگونی به همراه داشت که عبارتند از: از بین رفتن زمین های کشاورزی، سلب مالکیت گسترده، زوال سکونت پذیری، شکل گیری محله ای کم برخودار، قیمت پایین ملک وانزوای تحمیلی در درون دیوارهای بلند.

کلیدواژه ها:

باغ نی ، توسعه شهری ، سکونت پذیری ، سلب مالکیت ، شهرک سازی ، کرمانشاه