طراحی انسانی در مبلمان شهری : چگونه فضاهای شهری را برای همه قابل استفاده کنیم؟

طراحی انسانی در مبلمان شهری با هدف خلق فضاهایی فراگیر و قابل استفاده برای تمامی اقشار جامعه، به ویژه گروه های آسیب پذیر مانند سالمندان، کودکان و افراد دارای معلولیت، نقش مهمی در ارتقاء کیفیت زندگی شهری ایفا می کند. زمینه پژوهش حاضر، ضرورت توسعه فضاهای عمومی شهری است که با رعایت اصول طراحی انسانی، بتوانند نیازهای جسمی، روانی و اجتماعی کاربران را پاسخ دهند و بهبود تعاملات اجتماعی و سلامت روان شهروندان را فراهم کنند. هدف این تحقیق، بررسی معیارها و ویژگی های مبلمان شهری انسانی و ارائه راهکارهایی برای طراحی فضاهای شهری با دسترس پذیری و سهولت استفاده برای همه است. روش تحقیق به صورت کیفی و توصیفی و بر اساس مطالعات کتابخانه ای انجام شده است که داده ها از طریق مرور منابع معتبر علمی و پژوهشی گردآوری و تحلیل شده اند. یافته های تحقیق نشان می دهد که طراحی مبلمان شهری باید بر اساس چهار معیار اصلی راحتی و ایمنی، دسترس پذیری، انعطاف پذیری و سازگاری با محیط زیست صورت گیرد تا تمامی کاربران بتوانند به طور مساوی از فضاهای عمومی بهره مند شوند. همچنین، رویکرد طراحی فراگیر (Universal Design) به عنوان چارچوبی جامع برای حذف موانع استفاده و افزایش مشارکت اجتماعی در فضاهای شهری شناخته شده است. نتایج تحقیق تاکید می کند که مبلمان شهری انسانی نه تنها به افزایش رضایت و حس تعلق شهروندان کمک می کند، بلکه سلامت روان و جسمی آنها را نیز ارتقا می بخشد و زمینه ساز توسعه پایدار شهری می شود. در نهایت، توجه به فناوری های نوین، استفاده از مواد دوستدار محیط زیست و مشارکت فعال شهروندان در فرآیند طراحی، فرصت های جدیدی برای تحقق اهداف طراحی انسانی در مبلمان شهری فراهم می آورد.

کلیدواژه ها:

طراحی انسانی ، مبلمان شهری ، دسترس پذیری ، طراحی فراگیر ، کیفیت زندگی