بررسی نقش ادبیات فارسی عنوان وسیله ای برای آموزش فرآیند تربیتی

ادبیات هنری کلامی است که برای بیان احساس، عاطفه و اندیشه انسانی به کار می رود و در آن عامل تخیل دخیل است و در ضمن با دنیای واقعی نیز ارتباط معنا داری دارد. طبق این تعاریف ادبیات در زمره هنرها طبقه بندی می شود و چیزی که آن را از دیگر هنرها جدا می کند، ابزار سازنده ی آن یعنی کلام (زبان) است.بقای هر ملتی پیوند مستقیمی با حفظ فرهنگ و زبان ملی دارد و بدیهی است که حفظ زبان مشروط به اتخاذ شیوه های آموزشی مناسب در مدارس است. اگر خواهان حفظ ملیت و هویت اصیل خود هستیم، باید در حفظ آثار باقی مانده از فرهنگ ملی خود، شیوه های درست را انتخاب کنیم و بر خود ببالیم که همواره نام ایران بزرگ با سرمایه های فرهنگی گذشتگان همراه بوده است و خواهد بود. یقینا ارزش خاص بعد فرهنگی هم به تبع و اعتبار وجود ادیبان و سخنوران و حکما و فلاسفه است که همه این مواریث برای نسل های آینده افتخارآفرین خواهد بود. بنابراین در آموزش ادبیات فارسی از یادگیری و یادآوری مفاخر ادبی خود بی نیاز نیستیم، اما باید بپذیریم ما در عصری زندگی می کنیم که با مقتضیات خاص زمانی خود همراه است و پویایی معلم ادبیات و دانش آموز را می طلبد و درمی یابیم که از طریق همین پویایی و تحرک می توان اهداف عالیه آموزش را دنبال کرد.گفتار یا سخن شکلی از زبان است که در آن با استفاده از نشانه های کلامی یا علائم قراردادی، مقاصد و عواطف فرد به دیگری منتقل می شود. اختلال در زبان عبارت است از دریافت، فهم و بیان کلمات گفتاری یا نوشتاری به صورت غیر عادی یا نابهنجار.اختلال گفتاری می تواند بر تمام جنبه های شخصیتی و زندگی افراد تاثیر گذارد.

کلیدواژه ها:

ادبیات فارسی ، آموزش فرایند تربیتی ، فرهنگ و زبان ، اختلال گفتاری ، یادگیری گفتار