نقش زبان در ادبیات و ادبیات در زبان

انسان از دیرباز به دنبال کشف ناشناخته های جهان پیرامون خویش بوده و زبان، این پیچیده ترین و شاید مهمترین اختراع تاریخ بشری، وی را برای رسیدن به این آرمان بزرگ یاری کرده است. در واقع زبان، حلقه ی ارتباط انسان با جهان هستی است و از روزی که پای ادبیات بدین عرصه باز شده، کرانه های تاریک جهان درون انسان نیز همانند جهان بیرون از وی، یکی پس از دیگری، به روشنی گراییده اند؛ چرا که ادبیات، نه فقط به مثابه فرمی از زبان، بلکه به عنوان عرصه ای برای ظهور احساس، تخیل، اندیشه هنری و در یک کالم، حلول روح در زبان و تفکر بشری بوده است. در این جستار تالش شده تا به روش مطالعه منابع کتابخانه ای و به صورت توصیفی، پس از گریزی به مفهوم دو عنصر: زبان و ادبیات، ارتباط آن دو با یکدیگر بررسی شود و سپس نقش هریک در ماهیت و قوام دیگری مورد مطالعه قرار گیرد. نتایج این پژوهش نشان داد که زبان و ادبیات دارای اشتراکات و اختلافاتی هستند اما نمی توانند از یکدیگر جدا باشند زیرا رابطه ای دیالکتیک دارند. زبان اگرچه ماهیتی مکانیکی، علمی و فنی دارد ولی خمیرمایه اصلی ادبیات را تشکیل می دهد؛ همچنین ادبیات نیز اگرچه بیشتر در حوزه ی فرهنگ و هنر مطرح می شود اما باید ابتدا ماهیت مکانیکی زبان را به درجه ای اعالی زیبایی شناسی کبرساند تا بتواند پاسخگوی اهداف هنری کاربران و مخاطبان ش باشد.

کلیدواژه ها:

زبان ، ادبیات ، هنر ، اندیشه ، دیالکتیک