آینده مدیریت شهری و شهرهای هوشمند (مورد مطالعه: شهر تهران

گسترش شهرنشینی و پیامدهای آن، ضرورت بازاندیشی در مدیریت شهری را پررنگ کرده است. شهرهای هوشمند به عنوان الگوی نوین مدیریت شهری، با بهره گیری از فناوری های دیجیتال و مشارکت شهروندان، راه حلی جامع برای چالش هایی مانند ترافیک، آلودگی و ناکارآمدی خدمات شهری ارائه می دهند. این مقاله با روش کیفی و چارچوب نظری مبتنی بر نظریه های «جامعه شبکه ای» مانوئل کاستلز (۲۰۰۰) و «سرمایه اجتماعی» (رابرت پاتنام ۱۹۹۵)، به تحلیل مردم شناختی پیامدهای اجتماعی و فرهنگی استقرار شهرهای هوشمند در ایران می پردازد. یافته ها نشان می دهد که تحقق شهر هوشمند علاوه بر زیرساخت های فنی، نیازمند تقویت سرمایه اجتماعی، اعتماد عمومی و آموزش شهروندی است. این پژوهش با تمرکز بر مورد مطالعه تهران، نشان می دهد که هوشمندسازی در کلان شهرهای ایران نیازمند توجه همزمان به ابعاد فنی و اجتماعی است.

کلیدواژه ها:

شهر هوشمند ، مدیریت نوین شهری ، تحلیل مردم شناختی ، فناوری اطلاعات ، سرمایه اجتماعی