مبانی منطقه گرایی ایران در قفقاز جنوبی از ۱۹۹۰ تاکنون

هدف تحقیق مبانی منطقه گرایی ایران در قفقاز جنوبی از ۱۹۹۰ تاکنون است. روش توصیفی-تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای است. ابزار گردآوری اطلاعات از طریق فیش برداری از منابع بود. بدین صورت که بعد از ماخذشناسی و گردآوری منابع مطالب موردنیاز استخراج و در فیش ثبت شد. روش تجربه و تحلیل و بررسی اطلاعات به صورت توصیفی-تحلیلی می باشد. بر اساس نتایج کسی تردید ندارد که جمهوری اسلامی ایران در آسیای شرقی صاحب مهمترین موقعیت ژئواستراتژیکی است. از سوی دیگر، ایران کشور قفقازی، خاورمیانه ای، آسیای مرکزی و حاشیه خزر است که در خلیج فارس و دریای عمان اقیانوس هند سواحل دارد. همه نقاط حساس منطقه اعم از قومی و مذهبی، نظامی و اقتصادی، مسایل آوارگان و مقابله با مواد مخدر، تروریسم و جدایی طلبی، به گونه ای با ایران ارتباط دارند. ناگفته پیداست که ایران به عنوان دارنده معادن طبیعی و محل انتقال محصولات نفتی و گازی، از ارزش بی چون و چرایی برخوردار است. علاوه بر آن، ایران که یکی از بزرگترین ارتش های جهان را دارا می باشد، به صورت عینی و خارج از چارچوب اوضاع جاری سیاسی داخلی و خارجی، عامل مهم سیاست منطقه ای آسیای غربی می باشد. بدون تردید، همین ویژگی های طبیعی باعث می شود که ایران به رهبر منطقه تبدیل گردد. اوضاع نظامی-سیاسی پیرامون جمهوری اسلامی ایران ادعاهای رهبری جویانه تهران را تشویق می کند. با ید فهمید که در حال حاضر جمهوری اسلامی ایران توسط دشمنان یا حداقل کشورهای خصم و حریفان بالقوه احاطه شده است. ایالات متحده که مهمترین حریف ایران است، از هر طرف توان نظامی خود را متمرکز کرده است: از غرب در عراق، از شرق در افغانستان، از جنوب در خلیج فارس و دریای عمان و در پایگاه ها و ناوهای فرماندهی مرکزی. ترکیه که عضو ناتو است و آذربایجان و گرجستان قبل از همه به واشنگتن گرایش دارند. در ساحل مقابل خلیج فارس پادشاهی های سنی واقع شده اند که همسایه نیرومند شیعه خود را به عنوان حریف و دشمن تلقی می نمایند.

کلیدواژه ها:

منطقه گرایی ، ایران ، قفقاز جنوبی