همگرایی واگرایی ج.ا.ایران و کشورهای حاشیه خلیج فارس

در نظام بین الملل همواره با طیفی از روابط همگرایانه واگرایانه روبرو هستیم به این ترتیب وضعیت روابط همگرایانه و واگرایانه میان کنشگران بین المللی در گذشته و حال بر آینده روابط آنها اثر گذار است و میتواند روابط آنها را به سمت همکاری منجر به منطقه گرایی یا واگرایی سوق دهد بنابراین وضعیتهای مطلوب محتمل و ممکن آینده را میتوان در قالب سناریوهای متفاوت مطرح کرد که متاثر از سه دسته سد کننده ها پیشرانها و شگفتی «سازها» شکل میگیرند؛ از این رو نگارنده با طرح این سوال که سناریوهای مطلوب محتمل و ممکن در زمینه امکان یا عدم امکان شکل گیری منطقه گرایی نوین پیشروی جمهوری اسلامی ایران در خلیج فارس کدام است؟ محقق تلاش دارد با روش توصیفی-تحلیلی و بهره گیری از انباشته های نظری مطالعات منطقه ای در چارچوبی آینده پژوهانه هر کدام از این آیندهها را شناسایی و چشم اندازسازی نماید. یافتههای پژوهش نشان میدهد اگرچه منطقه گرایی نوین کم مایه برای هیچ دولتی در این سو و آن سوی خلیج فارس مطلوب و با منفعت نبوده و همهی دولتمردان این کشورها نیز به خوبی به آن واقفاند اما به دلیل مشکلاتی که در متن به آنان پرداخته ایم، حداقل تا آینده ی نزدیک زمینه همگرایی کامل میان تمامی کشورهای منطقه وجود نخواهد داشت و غالبا منطقه گرایی در شکل جنینی و کم مایه پایدار خواهد ماند.

کلیدواژه ها:

آینده پژوهی ، سناریوسازی ، خلیج فارس ، نظریه ی منطقه گرایی ، نوین ، جمهوری اسلامی ایران