بررسی روابط سیاسی ایران و عراق در عصر پهلوی دوم ۱۳۲۰ تا ۱۳۵۷ (ه ش)

کشور عراق پس از سقوط امپراتوری عثمانی در سال ۱۹۲۰ م تاسیس شد دولت عراق تا ۱۹۳۲ م که استقلال خود را از انگلستان کسب کرد توسط دولت پهلوی به دلیل مسائل مختلف به رسمیت شناخته نشد با تلاش انگلستان دولت پهلوی اول با رفع برخی از مناقشات مرزی بین این دو کشور عراق را به رسمیت شناخت و بدین صورت باب روابط ایران و عراق در زمینههای سیاسی اقتصادی و مساله زوار عتبات عالیات شروع گردید که منجر به قراردادهایی همچون پیمان سعد آباد در سال ۱۳۱۶ ه ش و قرارداد الجزایر در سال ۱۹۷۵ م ۱۳۵۴ ه ش گردید مقاله حاضر با رویکرد توصیفی تحلیلی در صدد پاسخ به این پرسش است که روابط سیاسی ایران با عراق در عصر پهلوی دوم بر چه اساسی شکل گرفته است و منجر به انعقاد کدام قراردادنامه ها شده است نتایج تحقیق نشان میدهد روابط ایران با عراق بر اساس مسائل مرزی ملاحظات ایدئولوژیکی و ژئوپولیتکی مسئله نفت موضوع کردهای عراق اتباع ایرانی مقیم عراق و نقش تاثیرگذاری قدرتهای خارجی بر سیاست خارجی دو کشور قرار داشته است همچنین دو معاهده تحت عنوان پیمان سعدآباد در دوره پهلوی اول و قرارداد الجزایر در دوره پهلوی دوم با کشور عراق منعقد گردیده که هیچ کدام از آنها اهداف ایران را محقق نکرده است

کلیدواژه ها:

ایران ، عراق ، دولت ، پهلوی ، نوار مرزی ، حزب بعث