اسکیزوفرنی در زندگی شهری و ادبیات

اسکیزوفرنی بیماریی است که براثر عوامل روحی و روانی در روان انسان پدیدار می گردد، بیمار دچار هذیان و گسست معنا، روایتمندی، توهم می شود. اسکیزوفرنی از هر طیف از گروه های اجتماعی، قربانی می گیرد. با رشد زندگی شهرنشینی، گسترش این بیماری را شاهد هستیم، در روستاها و کانون های سنتی تا ادیان اولیه و توتمیسم شاهد برخی رفتارهای روانی بوده ایم، این بیماری درمیان شاعران، نقاشان و سایر هنرمندان دیده و در آثارشان پژواک یافته است. روانکاو در دوره درمانی اش باید عناصر بتایی یا مواد خام پردازش نشده را که ذهن قادر به تفکر و ادراک آنان نیست را، از روانکاو شونده به صورتی روشمند، دریافت نموده، باید تلاش سازد تا فشار ناشی از این حجم از توهمات را از دوش بیمار کاسته و با راه های تخصصی تری او را تا حد ممکن به پالایش برساند. تداعی در روانکاوی می تواند کمک بسیاری به روانکاو از سوی روانکاو شونده باشد. پس از جنگ جهانی دوم از اواسط قرن بیستم، روانکاوی به صورت جدی و علمی پا به عرصه نهاد، همچنین پس از جنگ سرد، و در سرزمین خودمان با پایان یافتن جنگ هشت ساله، هرچند روانکاوی نوپا بود، اما بصورت جدی وارد عمل شد. یک روانکاو باید ساختار و کارکرد مغز و زبان را بشناسد تا به ذهن بیمار و جهان آن راه یابد. اختلال "دستورپریشی" که نخستین بار دلوز آن را تشخیص داد، نیز دستور پریشی ویژه زبان پریشی "بروکا"، (بیانی)، زبان پریشی ورنیکه (درکی) و مشخصات آنان را بشناسد. این مقاله تلاش دارد ضمن معرفی این بیماری و راه های جدید درمان، حضور مشاور درمحلات سطح شهر را به عنوان عضوی فعال در ترمیم و بهبود بخشی این بیماری، پیشنهاد دهد، یعنی با هماهنگی موسسات و انجمن های بزرگ رواندرمانی، و طرح آن در سازمان روانپزشکان، با هماهنگی وزارت بهداشت، در تمامی شهرها و روستاها، واحدی مربوط به رواندرمانی در این قسمت ها دایر گردد تا روند درمان آسیب سریع تر انجام پذیرد. این مقاله به روش علمی – پژوهشی تهیه شده است.

کلیدواژه ها:

اسکیزوفرنی ، مشاوره ، اسکیزوفرنی در جوامع شهری و ادبیات و هنر