بررسی نقش میانجی گری فعالیت بدنی در رابطه خودپنداره با شادکامی دانش آموزان دختر دوره دوم ابتدایی شهرستان فسا

هدف از انجام این تحقیق، بررسی نقش میانجی گری فعالیت بدنی در رابطه خودپنداره با شادکامی دانش آموزان دختر دوره دوم ابتدایی شهرستان فسا بوده است. تحقیق حاضر از نظر هدف، پژوهشی کاربردی و از منظر گردآوری داده ها، پژوهشی توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری در این تحقیق تمام دانش آموزان دختر دوره دوم ابتدایی شهر فسا در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳، به تعداد ۱۵۳۳۶ نفر بود که طبق جدول مورگان تعداد نمونه آماری برای توزیع پرسشنامه میان نمونه آماری ۳۷۵ نفر محاسبه شد. روش نمونه گیری در این تحقیق، روش خوشه ای تصادفی بود. به این صورت که از بین ۱۸۲ مدرسه، تعداد ۱۴ مدرسه به صورت تصادفی انتخاب شد، سپس در میان تمام دانش آموزان در یک کلاس در هر مدرسه پرسشنامه توزیع شد. ابزار اندازه گیری متغیرها پرسشنامه فعالیت بدنی - کراکر و همکاران (۱۹۷۲)، خودپنداره پیرز – هریس (۱۹۸۹) و پرسشنامه شادکامی آکسفورد (OHI) بوده است. بعد از تجزیه و تحلیل اطلاعات توسط نرم افزار SPSS نتایج نشان داد که بین خودپنداره با شادکامی دانش آموزان با ضریب ۰.۱۹۸ ارتباط معنادار مشاهده شد. همچنین بین فعالیت بدنی با خودپنداره دانش آموزان با ضریب ۰.۱۷۷ ارتباط معنادار وجود داشت. نتایج نشان داد، بین فعالیت بدنی با شادکامی دانش آموزان ارتباط معنادار با ضریب ۰.۱۶۰ وجود دارد. همچنین تحلیل مسیرهای مستقیم (متغیرهای دو به دو) نشان داد هر سه متغیر رابطه ای مستقیم و مثبت با یکدیگر دارند و افزایش متغیر مستقل در هر مسیر، افزایش متغیر وابسته در آن مسیر را در پی دارد.

کلیدواژه ها:

فعالیت بدنی ، خودپنداره ، شادکامی ، دانش آموزان مقطع ابتدایی ، شهرستان فسا