نقش عوامل ژنتیکی و محیطی در پیدایش اختلال وسواس فکری-عملی(OCD)

اختلال وسواس فکری – عملی (OCD) با شیوع ۱–۲٪ در جمعیت عمومی، به طور عمده از دوران کودکی یا نوجوانی آغاز می شود و بار قابل توجه روانی و اقتصادی دارد. این مرور نظام مند ۳۰ مطالعه منتشرشده بین سال های ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۵ را بررسی می کند تا نقش عوامل ژنتیکی، اپی ژنتیکی، محیطی و تعاملات ژن–محیط را در پیدایش و توسعه OCD شناسایی نماید. نتایج نشان می دهد که وراثت پذیری OCD حدود ۵۰٪ است و تغییرات ژنتیکی مانند پلی مورفیسم های BDNF ، ۵-HTTLPR و TPH۲ نقش موثری دارند. یافته های اپی ژنتیک بر متیلاسیون DNA در ژن هایی مانند MIR۱۲۱۳۶ و OXTR ، و همچنین تغییرات (expr) پاتوژنز ایمنی تاکید می کنند. مطالعات اپی ژنتیکی و میکروبیوم نیز شواهدی از تاثیر محیطی بر آسیب پذیری عصبی بیولوژیک ارائه کرده اند. تعامل پیچیده ژن–محیط در شرایط استرس اولیه، تروماهای دوران کودکی یا مدل های دوقلوی تایید شده است. هم خونی با اختلالات دیگری نظیر ADHD ، سندرم تورت و ویژگی های خودکشی نیز توسط داده های ژنتیک و فامیلی حمایت می شود. در نهایت، مرور نشان می دهد که درک دقیق تر این تعاملات، به ویژه در زیرگروه های جنسی و سنی، برای توسعه درمان های شخصی سازی شده، پیشگیری زودهنگام و بهبود مسیرهای بالینی ضروری است.

کلیدواژه ها:

اختلال وسواس فکری-عملی ، سبب شناسی اختلال وسواس فکری-عملی ، عوامل ژنتیکی وسواس فکری-عملی ، عوامل محیطی وسواس فکری-عملی ، تعامل ژن-محیط وسواس فکری-عملی