رتبه بندی عوامل موثر بر خروج سرمایه گذاری خطرپذیر در شرکت های دانش بنیان

سرمایه گذاری خطرپذیر، یک روش تامین مالی نوین مخصوص شرکت های دوران مخاطره طراحی شده است. سرمایه گذاری مخاطره پذیر برای طرح یک ایده نو یا محصول جدید که دارای ریسک بالا ولی استعداد بالقوه ای برای تامین بازده بالاتر از میانگین سود دارد به کار می رود. تعاریف متعددی از سرمایه گذاری مخاطره آمیز از دیدگاه صاحبنظران وجود دارد که ویژگی تقریبا مشترک بین این تعاریف، ریسک بالا و افق زمانی بلندمدت در این نوع سرمایه گذاری است. در سرمایه گذاری خطرپذیر، سرمایه گذاران، پول و تجارب مدیریتی خود را در اختیار شرکت های کارآفرین و در حال رشد قرار می دهند و آنها هم این امکانات را برای تبلیغات، پژوهش، ایجاد زیرساخت و تولید محصول استفاده می کنند. شرکت های سرمایه گذاری خطرپذیر عموما در شرکت هایی سرمایه گذاری می کنند که به فناوری جدیدی یا روش کار نوینی دست یافته اند و این سرمایه گذاران در ازای وجهی که سرمایه گذاری می کنند، سهام آن شرکت را می گیرند و از این طریق تولید سود می کنند. این پژوهش به رتبه بندی عوامل موثر بر خروج سرمایه گذاری خطرپذیر در شرکت های دانش بنیان می پردازد. در مرحله اول ۴ عامل (هر عامل دارای چند زیرمجموعه) مشخص شدند که به رتبه بندی زیرمجموعه های آن ۴ عامل پرداخته شد (مجموعا ۱۴ زیرمجموعه) و در مرحله دوم ۵ عامل (از ۱۴ عامل) که وزن بالای ۴۰/ داشتند شناخته و به رتبه بندی آنها پرداخته شد. نتایج نشان داد که رتبه اول مربوط به عامل جذابیت فرصت های سرمایه گذاری جایگزین در قیاس با تداوم سرمایه گذاری فعلی و رتبه آخر مربوط به تغییرات در درجه جذابیت بازار محصولات و خدمات موضوع طرح کسب و کار است. تمامی رتبه بندی ها در هر دو مرحله، با استفاده از روش AHP فازی انجام گرفت.

کلیدواژه ها:

سرمایه گذاری خطرپذیر ، دانش بنیان ، AHP فازی