از سرگیری الگوهای معماری بومی با استفاده از هوش مصنوعی: یک بررسی جامع

این مقاله به بررسی نقش هوش مصنوعی (AI) در احیای الگوهای معماری بومی می پردازد، رویکردی که در سالهای اخیر به دلیل توانایی های منحصربه فرد فناوری در حفظ و بازآفرینی میراث فرهنگی و معماری مورد توجه قرار گرفته است. معماری بومی، که ریشه در دانش و تجربیات جوامع محلی دارد، نه تنها به عنوان نمادی از هویت فرهنگی و تاریخی عمل می کند، بلکه به دلیل تطابق با شرایط اقلیمی و استفاده از مصالح محلی، راه حل هایی پایدار برای چالش های زیست محیطی ارائه می دهد. هوش مصنوعی، با قابلیت های پیشرفته خود در تحلیل داده ها، تولید طرح های خلاقانه، و بهینه سازی عملکرد، می تواند این الگوهای سنتی را به شکلی نوآورانه بازتفسیر کرده و در طراحی های معاصر به کار گیرد. این مطالعه با بهره گیری از روش شناسی پروتکل PRISMA، به بررسی سیستماتیک ادبیات موجود در این حوزه پرداخته و مجموعه ای از مطالعات مرتبط را تحلیل کرده است که نشاندهنده کاربردهای موفق هوش مصنوعی در بازآفرینی الگوهای معماری بومی هستند. برای مثال، استفاده از ابزارهای هوش مصنوعی مانند Midjourney در بازتفسیر کاشی های سنتی ایزنیک در ترکیه یا ادغام دانش بومی در طراحی های مدرن در آفریقای جنوبی، نمونه هایی از این موفقیت ها هستند. این مقاله همچنین به جنبه های نظری، از جمله چارچوب های دگراندیشی در معماری، و جنبه های عملی، مانند استفاده از الگوریتم های تولیدکننده، می پردازد. علاوه بر این، ملاحظات اخلاقی، مانند لزوم همکاری با جوامع بومی برای جلوگیری از تصاحب فرهنگی، مورد توجه قرار گرفته است. این بررسی جامع، با تمرکز بر نمونه هایی از مناطق مختلف جهان از جمله اقیانوسیه، آفریقا، آسیا و خاورمیانه، بر اهمیت ادغام دانش بومی با فناوری های نوین تاکید دارد. در نهایت، پیشنهادهایی برای تحقیقات آینده ارائه شده است تا شکاف های موجود در این حوزه پر شده و راه برای توسعه پایدار و مسئولانه معماری بومی هموار شود.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، معماری بومی ، احیای الگوهای سنتی ، پایداری ، طراحی مبتنی بر زمینه