تدوین الگوی طراحی مدارس پایدار در اقلیم بیابانی سیستان و بلوچستان با تاکید بر راهکارهای نوآورانه و فناوریهای نوین برای کاهش گرما و بهبود کیفیت فضایی آموزشی

در مناطق گرم و خشک، همچون استان سیستان و بلوچستان، طراحی مدارس با چالشهای متعددی روبرو است که از جمله مهمترین آن ها می توان به دمای بالا، کمبود تهویه طبیعی و مصرف بالای انرژی اشاره کرد. این پژوهش با رویکردی مروری-تحلیلی، در پی تدوین الگویی بومی و پایدار برای طراحی مدارس در این اقلیم خاص است. با بررسی مطالعات داخلی و بین المللی و تحلیل نمونه های موفق در کشورهایی چون ایران، هند، امارات و بورکینافاسو، راهکارهایی همچون استفاده از مصالح بومی، تهویه طبیعی، فناوریهای خورشیدی، بام های سبز، و طراحی حیاطهای مرکزی شناسایی شده اند. یافته ها نشان می دهند که تلفیق دانش سنتی با فناوریهای نوین می تواند منجر به کاهش مصرف انرژی، بهبود شرایط آسایش حرارتی و افزایش کیفیت فضایی محیط های آموزشی گردد. این مقاله الگویی پیشنهادی ارائه می کند که می تواند مبنایی برای طراحی مدارس آینده در اقلیم بیابانی ایران قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

مدارس پایدار ، اقلیم بیابانی ، فناوریهای نوین ، کیفیت فضایی آموزشی ، سیستان و بلوچستان