عدالت اقلیمی در شهر تهران با تاکید بر دسترسی به سرمایش، فضای سبز و تهویه (طبیعی)

در دهه های اخیر، تشدید تغییرات اقلیمی و افزایش دمای شهرها مسئله عدالت اقلیمی را به یکی از مفاهیم کلیدی در برنامه ریزی شهری بدل کرده است. در کلان شهر، تهران که به دلیل الگوی توسعه نامتوازن تراکم شدید و فقر زیرساختهای محیطی در بسیاری از مناطق آن با تنش های حرارتی و اکولوژیکی، روبروست دسترسی نابرابر به سرمایش طبیعی، فضای سبز و تهویه محیطی به شکل بارزی نمود یافته است. این مقاله با هدف تحلیل فضایی عدالت اقلیمی به بررسی توزیع امکانات اقلیمی در مناطق مختلف تهران می پردازد. در این راستا با بهره گیری از منابع آماری، نقشه های حرارتی (UHI)، داده های پوشش سبز و مسیرهای باد غالب سطح دسترسی مناطق شهری به شاخص هایی چون سایه، طبیعی امکان تهویه دمای سطحی، و پوشش گیاهی سنجش و مقایسه می شود. نتایج اولیه حاکی از وجود شکاف های عمیق اقلیمی میان شمال و جنوب شهر، و نابرابری چشمگیر در تجربه زیستی اقلیم شهری است. در پایان مقاله با ارائه پیشنهاداتی در راستای سیاست گذاری اقلیم محور بر ضرورت بازتوزیع سرمایش و فضای سبز با اولویت محله های آسیب پذیر تاکید می نماید.

کلیدواژه ها:

عدالت اقلیمی ، جزیره گرمایی ، خرد اقلیم ، سیاست گذاری محیطی