از اقیانوس قرمز رقابتفضاهای شهری تا اقیانوس آبی ارزش آفرین: منطقه بندی کاربری زمین با رویکرد خلق ارزشهای نوین شهری

منطقه بندی کاربری زمین، به عنوان ابزاری کلیدی در برنامه ریزی شهری، غالبا با رویکردی محدودکننده، انضباطی، به جای خلق ارزش های نوین، به تداوم چالشهای شهری دامن زده است. این مقاله با الهام از استراتژی اقیانوس آبی، به تحلیل انتقادی رویکردهای سنتی منطقه بندی کاربری در شهرهای ایران میپردازد و مفهوم 'اقیانوس قرمز' که اصل رقابت در فضاهای شهری و تخصیص کاربری ها را تبیین میکند را تحلیل و انتقاد می کند. به طور خلاصه، روش تحقیق مقاله بر رویکرد کیفی و تحلیلی با تاکید بر مطالعات اسنادی، تطبیقی استوار است تا بتواند یک چارچوب مفهومی و عملیاتی نوآورانه را برای منطقه بندی کاربری زمین بر مبنای استراتژی اقیانوس آبی ارائه دهد. در ادامه، با ارائه چارچوبی مفهومی برگرفته از اصول راهبردی اقیانوس آبی (حذف، کاهش، افزایش، خلق)، راهکارهایی برای بازآفرینی منطقه بندی کاربری زمین ارائه میدهد. این راهکارها شامل طراحی الگوهای فضایی چند منظوره و تطبیقپذیر، توسعه مدلهای اقتصادی نوین (مانند اقتصاد مشارکتی و خلاق)، و ارائه پیشنهادات سیاستی برای گذار از منطقه بندی صرفا کنترلی به یک منطقه بندی ارزشآفرین و آینده نگر در برنامه ریزی شهرهای ایران است. هدف نهایی کاربست استراتژی اقتصادی اقیانوس آبی به منظور دستیابی به شهرهایی پایدارتر، سرزند هتر و با کیفیت زندگی بالاتر از طریق خلق کاربری ها و فضاهای شهری بیرقیب و افزایش بهره وری از پتانسیلهای پنهان شهری است.

کلیدواژه ها:

منطقه بندی کاربری زمین ، خلق ارزش های نوین ، استراتژی اقیانوس آبی ، فضاهای شهری بی رقیب