نقش آموزش مهارت های حرکتی در رشد اجتماعی شناختی

در دنیای پیچیده و در حال تحول امروز، رشد اجتماعی و شناختی کودکان به عنوان یکی از ارکان اساسی توسعه فردی و اجتماعی شناخته می شود. آموزش مهارت های حرکتی در این زمینه، نه تنها بهبود عملکرد فیزیکی کودکان را به همراه دارد بلکه می تواند به عنوان عاملی کلیدی در تقویت تعاملات اجتماعی، توسعه تفکر خلاق و ارتقای توانمندی های شناختی آن ها مطرح گردد. این مقاله با هدف بررسی همبستگی میان آموزش مهارت های حرکتی و رشد اجتماعی-شناختی، به تحلیل جامع و سیستماتیک ادبیات موجود از سال ۲۰۱۵ تا کنون پرداخته و شواهد حاصل از مطالعات تجربی و میدانی را در این حوزه مورد بررسی قرار می دهد. در این تحقیق ابتدا مبانی نظری آموزش های حرکتی و تاثیر آن بر جنبه های اجتماعی و شناختی کودکان مورد بحث قرار گرفته و سپس با بهره گیری از روش های تحقیق کیفی و کمی، نقش این آموزش ها را در بهبود تعاملات بین فردی، افزایش خوداثربخشی و تقویت حافظه و توان حل مسئله بررسی می کند. نتایج اولیه نشان می دهد که کودکان شرکت کننده در برنامه های آموزشی مبتنی بر فعالیت های حرکتی، نسبت به همسالان خود در زمینه های اجتماعی از جمله مهارت های ارتباطی و همکاری گروهی پیشرفت قابل توجهی داشته اند. افزون بر این، مشاهده شده است که آموزش های حرکتی به عنوان عاملی محرک، موجب توسعه مهارت های شناختی مانند توجه، یادگیری مبتنی بر تجربه و تفکر انتقادی می شود. از طرفی، استفاده از فناوری های نوین آموزشی و بکارگیری ابزارهای دیجیتال در کلاس های تربیت بدنی، فرصت های بیشتری را برای ایجاد محیط های یادگیری تعاملی و مشارکتی فراهم آورده است؛ شرایطی که با افزایش رضایت شغلی معلمان و تقویت انگیزه یادگیری دانش آموزان همراه شده است. این پژوهش علاوه بر ارائه یک چارچوب تئوریک، توصیه های عملی جهت بهبود ساختارهای آموزشی در سطوح ملی و بین المللی ارائه می دهد. به طور کلی، یافته های این تحقیق می تواند به عنوان مبنایی جهت تدوین سیاست های آموزشی نوین و توسعه برنامه های کاربردی در حوزه تربیت بدنی به کار رود و در نهایت به تعالی فرهنگی و اجتماعی جامعه یاری رساند.

کلیدواژه ها:

مهارت های حرکتی ، رشد اجتماعی ، رشد شناختی ، آموزش تربیت بدنی ، یادگیری مشارکتی