اصول آموزشی در جهت تدریس عربی و جذاب سازی آن برای دانش آموزان بی علاقه به این درس

زبان عربی زبان دین ماست . همان زبانی که خداوند تبارک و تعالی بوسیله آن با خلق سخن نمود . به همین جهت است که اصل شانزدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران کلا" به اجباری بودن آموزش زبان عربی بعد از دوره ابتدایی تاکید نموده است آنجا که می گوید : "اصل شانزدهم – از آن جا که زبان قرآن و علوم و معارف اسلامی عربی است و ادبیات فارسی کاملا با آن آمیخته است این زبان باید پس از دوره ابتدایی تا پایان دوره متوسطه در همه کلاس ها و در همه رشته ها تدریس شود. اما چرا سیستم آموزشی ما نتوانسته است این زبان گرانقدر را به خوبی در خود جذب نماید به طوریکه امروزه شاهدیم در نظام آموزشی و حتی در عموم جامعه ما انگیزه ای برای یادگیری زبان عربی وجود نداشته و تقریبا غالب دانش آموزان از یادگیری صحیح این زبان گریزانند.روش آموزش هر درس ، فرع بر محتوا و هدف درس است و در برنامه ریزی هر درس باید مورد توجه قرار گیرد.در برنامه ریزی درسی نیز دیدگاهها یا فلسفه و تفکری که در پشت برنامه ریزی درسی هست ، اهمیت درجه اول را دارد زیرا آن دیدگاهها ، هم در گزینش محتوا موثرند و هم در سازماندهی و هم در انتخاب روش تدریس. در واقع باید روشن باشد که ما از درس عربی، چه انتظاراتی داریم و کدامین رویکرد آموزشی مورد توجه ماست. اگر هدف ما در تدریس درس ، آموزش قواعد ، باشد طبعا نباید برای حفظ اطلاعات پرحجم عربی و به خاطر سپردن آنها توسط دانش آموزان برنامه ریزی کنیم بلکه باید هم در محتوا و هم در روش تدریس و هم در باره جایگاه معلم در فرایند آموزش و سرانجام درباره نحوه ارزشیابی درسی ، فکر دیگری کرد.

کلیدواژه ها:

جهت تدریس عربی ، جذب سازی برای دانش آموزان ، آموزش عربی ، ارزشیابی درسی