مدیریت روانی–اجتماعی محیط مدرسه: تقویت امنیت روانی و حس تعلق در فضای آموزشی

مقاله حاضر با هدف تبیین نقش مدیریت روانی–اجتماعی در ارتقاء امنیت روانی و تقویت حس تعلق در فضای مدرسه، به بررسی ساختارهای روان شناختی و اجتماعی موثر بر تجربه دانش آموزان از محیط آموزشی می پردازد. در این راستا، موضوع از منظر سازوکارهای محیطی، روابط بین فردی، نقش معلم، مشارکت خانواده و ساختار مدیریتی مدرسه تحلیل می گردد. روش تحقیق، تحلیلی–توصیفی بوده و داده ها از طریق مطالعات کتابخانه ای و بررسی یافته های پژوهش های معتبر داخلی گردآوری شده است. نتایج نشان می دهد که مدیریت روانی–اجتماعی اثربخش، ضمن ایجاد بستر ایمن هیجانی و اجتماعی، زمینه ساز شکل گیری حس تعلق، کاهش اضطراب، افزایش تعامل مثبت و بهبود عملکرد تحصیلی دانش آموزان می شود. همچنین، هم راستایی میان ارزش های مدرسه و نیازهای روان شناختی فراگیران، نقش بنیادینی در ارتقاء انگیزه، رشد شخصیتی و درونی سازی مسئولیت پذیری دارد. مقاله نتیجه می گیرد که راهبردهای نظام مند در طراحی محیط های حمایتی، توجه به مداخلات هیجانی-اجتماعی و بازسازی مناسبات مدرسه ای، عناصر کلیدی در تقویت سلامت روانی و اجتماعی فضای آموزشی به شمار می روند.

کلیدواژه ها:

مدیریت روانی–اجتماعی ، امنیت روانی ، حس تعلق ، محیط مدرسه ، روابط آموزشی ، فضای حمایتی