ارزیابی رویکرد طراحی صفر-انرژی در مسیر تحقق معماری پایدار در کلانشهر تهران

معماری صفر-انرژی به عنوان یکی از شاخص ترین رویکردهای نوین در راستای تحقق معماری پایدار، نقش مهمی در کاهش مصرف منابع فسیلی، مدیریت بهینه انرژی و کاهش ردپای کربن ایفا می کند. در کلانشهرهایی مانند تهران، که با چالش هایی چون رشد جمعیت، آلودگی هوا و اتلاف انرژی مواجه هستند، ضرورت بازنگری در الگوهای طراحی معماری بیش از پیش احساس می شود. این مقاله با هدف ارزیابی ظرفیت ها، چالش ها و راهکارهای پیاده سازی رویکرد طراحی صفر-انرژی در تهران، به تحلیل تطبیقی مولفه های طراحی پایدار، شرایط اقلیمی، بسترهای فنی-حقوقی و تجربیات جهانی در حوزه ZEB (Zero Energy Building) می پردازد. از طریق تحلیل منابع علمی، بررسی نمونه های موفق جهانی و مصاحبه با متخصصان، مشخص شد که علی رغم پتانسیل اقلیمی قابل توجه تهران برای بهره گیری از انرژی خورشیدی، نبود چارچوب های قانونی یکپارچه، عدم وجود سیاست های تشویقی، و ضعف در فناوری های بومی سازی شده مانعی جدی در مسیر تحقق ZEB در مقیاس شهری محسوب می شود. نتایج تحقیق نشان می دهد که تحقق معماری صفر-انرژی در تهران، نیازمند نگاهی فرابخشی و یکپارچه در حوزه های طراحی معماری، فناوری های انرژی، سیاست گذاری شهری و فرهنگ سازی عمومی است. در پایان، راهکارهایی مبتنی بر مدل های موفق بین المللی و با در نظر گرفتن شرایط بومی تهران، ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

طراحی صفر انرژی ، معماری پایدار ، انرژی خورشیدی ، کلانشهر تهران ، ساختمان های ZEB